Καραμπότης Λευτέρης
Τα βράχια της Πειραϊκής
Στά βράχια της Πειραϊκής… κάποτε… περπατούσαν…
Και στά καθάρια της νερά… άνθρωποι… κολυμπούσαν…
Ήμασταν… υπερήφανοι… για τήν… Πειραϊκή μας…
Αφού… ήταν… μια θάλασσα… ολότελα… δική μας…
Στά βράχια… σάν… καθόσουνα… και άκουγες… τό κύμα…
Απαγγελία… έμοιαζε… στόν Ποσειδώνα… ποίημα…
Ο ελαφρύς… ο παφλασμός… πάντα… στόν ίδιο… χρόνο…
Ήχος… γλυκός… και γνώριμος… με σταθερό… τόν τόνο…
Ο ήλιος τά απογεύματα… σάν… αποκαμωμένος…
Στό βάθος… τού ορίζοντα… έγερνε… νυσταγμένος…
Απο τήν άλλη… τ’ ασημί… ερχόταν… το φεγγάρι….
Ήταν η ώρα των “γρι-γρι”… πού ’χαν μόλις… σαλπάρει…
Πολλοί… εκεί ξενύχταγαν… δίχως… ή με παρέα…
Τότε…. στά χρόνια… τά παλιά… στα χρόνια… τά ωραία…
Τώρα… τά βράχια… αμίλητα… ακούν… τήν φασαρία…
Αφού… τα πλοία… όπως περνούν… μουγκρίζουν… σαν θηρία…
Οι Ξένοι… τήν ορίζουνε… πιά… τήν Πειραϊκή μας…
Που όσο… περνάει… ο καιρός… δεν θα ’ναι καν δική μας…
Τάνκερ… Υπερωκεάνεια… τώρα… τήν διασχίζουν…
Τό σώμα της… με βρώμικα… πετρέλαια… ποτίζουν…
Σ’ όλους εμάς… υπόσχονται… ότι δουλειές… θά βρούμε…
Αρκεί… νά συνηθίσουμε… μέ τό “μαζούτ”… νά ζούμε…
Αυτό θά πεί… ανάπτυξη… λεφτά… ευημερία…
Τά πάντα… νά τά ξεπουλάς… σε κάθε… ευκαιρία…
Λευτέρης Καραμπότης