Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΊΑΝ ΕΠΟΧΗΝ

Οι Έλληνες θεωρούσαν την ειρήνην, ως θησαυρόν «βαθύπλουτον». Και ο παλαιός Ελληνικός νους αναφωνούσε, γράφοντας τον Ύμνον της ειρήνης. ο οποίος ακολουθεί σε μετάφρασιν

Ω! ειρήνη, η οποία είσαι το κάλλιστον και ουχί απλώς το πλουσιώτατον αγαθόν των μακαρίων θεών, αλλά ο πολυτιμότατος τούτων θησαυρός και η πηγή της ευδαιμονίας, πόσον σε ζηλεύω! Πόσον σε ποθώ; Γιατί βραδύνεις; Άχ πόσον αργοπορείς να έλθεις.

Και φοβούμαι, μη, πριν ίδω την ευλογημένη και χαριεστάτην εκείνην ώρα του ερχομού σου, με προλάβουν τα του γήρατος βάσανα και απέλθω, χωρίς να σε απολαύσω. Ελθέ δια να χαρώ  και εγώ, πηγή της ευτυχίας εις την πόλιν μας

Εμπόδισον από τους οίκους μας τας έχθρας και τας διαιρέσεις, κατάβαλε τας στάσεις και απομάκρυνε, μετά πάθους και μανίας εφορμούσαν έριν, η οποία τέρπεται και ευχαριστείται εις το σίδηρον, την μάχαιραν, τας διαμάχας και τους πολέμους.

Μαρία Τσακανίκα