Ελεύθερη Άποψη..Η ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ, Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΥ ΚΑΙ Η… ΦΛΟΚΑΤΗ, Η SECURITY BLANKET MOY….
Ποτέ μου δεν κατανόησα το λόγο, που με ωθούσε, κάθε φορά, που αισθανόμουν αδύναμη, ευαίσθητη, ασθενής, να κοιμάμαι κάτω από την αγαπημένη μου φλοκάτη.
Και όχι μόνο να κοιμάμαι, αλλά να τριγυρίζω στο σπίτι, τυλιγμένη με το αγαπημένο μου αυτό «κάλυμμα» , προξενώντας την μήνιν της μητέρας μου, που φώναζε εξαγριωμένη και του πατέρα μου τον γέλωτα, σαν μου υπενθύμιζε ότι, προφανώς αναβίωνα τον μύθο των «τσομπαναραίων» προγόνων μου…
Αλλά εγώ επέμενα και μέχρι σήμερα, αγαπώ τη φλοκάτη μου, που μου αγόρασαν δώρο, στα εννιά μου χρόνια, από έναν συμπαθέστατο ηλικιωμένο πωλητή, σε ένα μικρό κατάστημα στο Σούγιελο, τη συνοικία κοντά στο κάστρο της πανέμορφης Καβάλας. Είχε τοποθετήσει ο γεράκος, πάνω στην πανάρχαια ζυγαριά του, από τη μια τη φλοκάτη μου κι από την άλλη, τα ζύγια. Με το κιλό τις πωλούσαν τότε…. Μετά από εμένα όμως, αγόρασαν φλοκάτες για όλη την οικογένεια, οι οποίες έπεσαν σε δυσμένεια τα επόμενα χρόνια, που τα ακρυλικά νήματα κατέκλυσαν την αγορά… Έτσι, όποιος ήθελε να ξεφορτωθεί τη φλοκάτη του, στην οικογένεια μας, εννοώ πάντα, την έφερνε σπίτι μου, γνωρίζοντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση να την πετάξω! Σήμερα, οι φλοκάτες είναι και πανάκριβες και δυσεύρετες. Άρα, αυθεντική αξία!
Την αξία του αυθεντικού μάλλινου νήματος, αναγνώρισα και στην πράξη, όταν πλημμύρισε κάποτε το πατάρι του σπιτιού μου, που φυλάσσονταν οι μάλλινοι θησαυροί μου. Όλα τα συνθετικά ρούχα, πετάχτηκαν διότι είχαν αποκτήσει, μια αηδιαστική μυρωδιά μούχλας και σαπίλας, που δεν έφευγε με κανέναν τρόπο καθαρισμού. Εκτός από τα μάλλινα, που με ελάχιστο κόπο, καθαρίστηκαν εντελώς.
Μάλλινη φανέλα, φορούσαν όλοι παλιότερα, όταν δεν υπήρχε η κεντρική θέρμανση. Μάλλινη φανέλα, φόρεσα στο παιδί μου, όταν έκανα αγροτικό ιατρείο σε περιοχή, που το κρύο θέριζε.
Κι όμως… Πόση απογοήτευση, αισθάνθηκα, όταν σε κάποιο περίπατό μου, σε αγροτική περιοχή της Στερεάς Ελλάδας, είδα πεταμένες, ολόκληρες μπάλες μαλλιού, διότι κανείς, δεν έκανε τον κόπο να τις αξιοποιήσει. Θυμήθηκα, το υπέροχο στρώμα από μαλλί, που με είχε βάλει να κοιμηθώ μικρό κοριτσάκι ακόμα, η αδελφή του πατέρα μου, στην Άνδρο. Ποτέ στη ζωή μου, δεν αισθάνθηκα μεγαλύτερη ευεξία.
Σήμερα, κανείς δεν ασχολείται με αληθινές, διαχρονικές, ποιοτικές αξίες.
Ζούμε την εποχή της ευκολίας και της επιφάνειας. Η οκνηρία, κατέστρεψε την Ελλάδα.
«Μα τι; Να γυρίζουμε εξήντα χρόνια πίσω;», με είχε ρωτήσει προ καιρού αναιδώς, κάποια κυρία, που αναζητούσε την ευτυχία, σε κουτάκια με ψυχοφάρμακα, ταλαιπωρώντας την οικογένεια και εν γένει το περιβάλλον της…
Είναι τελείως διαφορετικό θέμα, η επιστροφή στο παρελθόν, από την εμμονή, σε ποιοτικά πράγματα. Η απόρριψη διαχρονικών αξιών παρελθόντων ετών, ως απόλυτο όπλο των κερδοσκόπων, ειδικά στην Ελλάδα, της ηλίθιας νεοπλουτίστικης νοοτροπίας μας, θριάμβευσε!
Την εξαίσια θαλπωρή του ερίου, αντικατέστησαν ρούχα από ανακυκλωμένα υλικά, που μυρίζουν πετρέλαιο και πωλούνται από πολυεθνικές φίρμες, οδηγώντας στην ανέχεια τα μικρά δικά μας καλά καταστήματα και τις βιοτεχνίες εριουργίας.
Οι ίδιες πολυεθνικές βέβαια, εκτός από σαβούρα, πωλούν πανάκριβα μάλλινα ενδύματα, τα οποία πιστέψτε με, δυσκολεύονται να πωλήσουν οι μικρότεροι επιχειρηματίες, σε χαμηλότερες τιμές. Με έκπληξη μου, είχα ανακαλύψει πρόσφατα σε συνοικιακό κατάστημα του Πειραιά, εξαιρετικής ποιότητος μάλλινα πουλόβερ, από μερινός, σε πολύ προσιτή τιμή…
Όσοι λοιπόν πνίγονται σε μια κουταλιά νερό και φοβούνται τον Πούτιν, που θα κλείσει τη στρόφιγγα φυσικού αερίου (και σιγά μην το κάνει, διότι η οικονομική ζημιά θα είναι ανυπολόγιστη και για τη Ρωσία), σε λίγες ημέρες, θα κορδώνονται για το Έπος του 1940. Ίσως μάλιστα παρακολουθήσουν μασώντας καλούδια από ντελίβερυ, (επειδή βαριούνται να μαγειρέψουν), κάποια από τις ταινίες, που γύρισε ο αείμνηστος Τζέιμς Πάρις, (1921-1982), επί επαράτου δικτατορίας (κατ’ όνομα και κατά μύθο, διότι η χειρότερη δικτατορία είναι εκείνη, που τα δίνει όλα στην πλουτοκρατία, που δημιουργεί, ώστε να κινεί τα νήματα στις εκλογές μιας υποτιθέμενης (δημοκρατίας) και αυτό, οι στρατιωτικοί δεν το έκαναν, διότι πέθαναν στη φυλακή, όταν παρέδωσαν την εξουσία, σε αντίθεση με οποιονδήποτε άλλο, έκανε το χειρότερο έγκλημα…).
Θα περιγελάσουν πάλι από τους καναπέδες τους, οι πάσης φύσεως σαχλές ανόητες ζαχαρομπουμπούδες, με λανθάνουσα ξενική προφορά, τη φανέλα του στρατιώτη και ίσως πάλι, την εξαιρετική ερμηνεία του Κώστα Πρέκα, όταν αποθανάτισε η μάχη των πολυβόλων στο Ρούπελ… Εκείνη τη μάχη, που σταμάτησε τις δυνάμεις του Άξονα.
Αν μπορούσαν βλέπετε να βγούν από τα χώματα της Βορείου Ηπείρου, όπου βρίσκονται ακόμα σπαρμένα τα κόκαλά τους, οι ήρωες, που πολέμησαν μέσα στο κρύο, ή έστω εκείνοι, που επέστρεψαν ακρωτηριασμένοι από τα κρυοπαγήματα, θα μας έφτυναν κατάμουτρα, για την οκνηρία, την οποία επέβαλε ο σημερινός τρόπος ζωής της καλοπέρασης με επιδόματα της Ευρώπης, της επιφανειακής μόρφωσης και της αλαζονείας του ναρκισσισμού μας.
Ίσως μας υπενθύμιζαν, το γενεσιουργό μήνυμα των αρχαίων θεών της φυλής μας.
Το μύθο του Εριχθονίου, του βασιλιά της Αθήνας, που γεννήθηκε από το σπέρμα του Ηφαίστου, σαν έπεσε πάνω στο μηρό της Αθηνάς, που αηδιασμένη, το σκούπισε με έριο -μαλλί- και το έριξε στη γη… Η γη έθρεψε το παιδί, που γεννήθηκε, τον Εριχθόνιο. Η Αθηνά, έδωσε το νεογέννητο μέσα σε ένα κουτί, στις κόρες του Κέκροπα, την Έρση, την Πάνδροσο και την Άγραυλο, με ρητή εντολή να μην το ανοίξουν ποτέ. Από τις τρεις τους, μόνο η Πάνδροσος υπάκουσε. Όταν η Έρση και η Άγραυλος το άνοιξαν, έπεσαν κάτω από το βράχο της Ακροπόλεως από φόβο, σαν αντίκρισαν μέσα το βρέφος Εριχθόνιο και δίπλα του ένα τεράστιο φίδι… Ο Εριχθόνιος, ήταν ο μακρινός πρόγονος του Αιγέα και του γιού του, περίφημου Θησέα, όλοι τους, σύμφωνα με το μύθο, απόγονοι της θεάς Αθηνάς και του Ηφαίστου…
Η ίδια θεά Αθηνά, υπήρξε σύμφωνα με την Οδύσσεια, προστάτις του μυθικού βασιλιά της Ιθάκης, του πολυμήχανου, ταλαντούχου, εργατικού, πολεμιστή, γενναίου Οδυσσέα, του οποίου το ταξίδι επιστροφής στον γενέθλιο τόπο του, συμβολίζει την πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης στον κόσμο. Τη διαρκή μάχη επιβίωσης. Την απώλεια των συντρόφων, που ολιγοπιστούν. Και τη διαρκή παρουσία του θείου, που οδηγεί μετά την υπέρβαση, στην τελείωση, μόνο άξιους και ικανούς.
Πως είναι δυνατόν λοιπόν, σήμερα, να λησμονούμε όσα χαλύβδωσαν επί αιώνες τη φυλή μας, μυξοκλαίγοντας -επιτρέψτε μου- καθημερινά, η επιτρέποντας σε πανάθλια μέσα αποχαύνωσης να μας καταστέλλουν το ηθικό, για λίγο πετρέλαιο θέρμανσης, η το φυσικό αέριο, που οι ίδιοι επιδότησαν ως δήθεν φθηνότερο για να το φέρουν σε δυσθεώρητα ύψη ακρίβειας, σήμερα; Εμείς, απόγονοι του παμπόνηρου Οδυσσέα, πότε επιτέλους θα κατανοήσουμε ότι μας εμπαίζουν και μας θεωρούν ηλίθιους;
Προσωπικά, προτιμώ να τυλιχτώ στη φλοκάτη μου, παρά να τους πληρώσω έστω μια δραχμή -ναι δραχμή- που θα συντελέσει στον παράνομο πλούτο τους, μέσα από έμμεσους φόρους βλακείας και οκνηρίας.
Για τον ίδιο λόγο, σταμάτησα πλέον κάθε συμμετοχή σε εκλογικές αναμετρήσεις, όπου η εκάστοτε πλουτοκρατία δανεισμένων «ευγενών», θέτει κανόνες του παιχνιδιού και αποφασίζει για όλα, διότι πληρώνει για όλα. Ουδεμία σχέση έχει η σημερινή δημοκρατία με εκείνη της αρχαίας Αθήνας, όπου ακόμα και τα φίδια, επιτελούσαν θετικό ρόλο, γιατί τουλάχιστον κατέτρωγαν τους λαδοποντικούς.
Στην αρχαία Αθήνα, οι άρχοντες της βουλής, της τότε Εκκλησίας του Δήμου, ήταν κληρωτοί. Επίσης κάθε πολίτης, μπορούσε να λάβει μέρος στις αποφάσεις. Αυτό βέβαια, χαρακτήρισε κάποτε ο Αριστοτέλης, ως «μυριοκέφαλη τυραννία»… Σήμερα; Πόση εξουσία έχεις, ως «δημοκράτης» να εκφράσεις τη γνώμη σου, ψηφίζοντας κάθε τέσσερα χρόνια, έχοντας τις πανίσχυρες εταιρείες δημοσκοπήσεων να διαμορφώνουν το αποτέλεσμα σύμφωνα με κανόνες κοινωνικής μηχανικής, που φυσικά πληρώνονται να εφαρμόζουν;
Να γιατί, η Ελλάδα μεγαλούργησε όταν ο Αλέξανδρος, ο μέγιστος των Ελλήνων, ηγήθηκε.
Και ίσως, σήμερα, να είχαμε την Πόλη και τη Σμύρνη, αν δεν είχε δαγκώσει η «μαϊμού», τον βασιλιά Αλέξανδρο, το νεότερο. Πάντα μαϊμούδες, μας τρώνε βλέπετε, αφού είμαστε τόσο ευκολόπιστοι και οκνηροί στην σκέψη και την πράξη…
Μαρία Μπουκουβάλα
Ιατρός