Εξηντάρησε κι ο Τζεημς Μποντ
Εξήντα ετών έγινε ο κινηματογραφικός Τζαίημς Μποντ!
Κι είναι σαν χθες, που πήγαμε με τους συμμαθητές μου στο “Άλφα”, στη Νίκαια και είδαμε το “Πράκτωρ 007 εναντίον δόκτορος Νο”.
Τότε είχαμε έναν φιλόλογο εκπληκτικό, τον Νίκο Ευθυμίου, άνθρωπο με σπάνιο χιούμορ και “μέσα σε όλα”.
Μας είδε, λοιπόν, που κουβεντιάζαμε αντί να προσέχουμε στο μάθημα των Νέων Ελληνικών.
“Τί συζητάτε εκεί κάτω με τόσο ενδιαφέρον κύριοι;” μας ρώτησε. Μας είχε μάθει να λέμε την αλήθεια (δεν μας έκανε και τόσο καλό αυτό στη ζωή μας) και του είπα: “Είμαστε ενθουσιασμένοι, κύριε καθηγητά, είδαμε χθες την ταινία με τον πράκτορα 007”!
Και αντί να μας πετάξει έξω, μας λέει το καταπληκτικό: “Ωραία, ας μιλήσουμε για τον πράκτορα!”.
Και με σηκώνει και αρχίζω να αφηγούμαι όσα είχαμε δει. Κι ύστερα έρχεται η ανάλυση.
“Τί είναι ο πράκτωρ;” και “ποιά είναι η υπηρεσία ΜΙ6;” και “ποιός είναι ο Ίαν Φλέμινγκ”;
Και κάναμε τρεις ημέρες ανάλυση της ταινίας και ο καθηγητής μας πέταγε μέσα και τα δικά του, περι “ιμπεριαλισμού της Μεγάλης Βρετανίας”, περί “Ψυχρού πολέμου”, περί της “δράσεως των πρακτόρων κατά τους παγκοσμίους πολέμους” και άλλα τινά.
Από τότε, δεν έχω χάσει ούτε μια ταινία του “007”. Τις είδαμε όλες με το κορίτσι μου, μετέπειτα μνηστή ,αργότερα σύζυγο. Είδαμε επίσης μερικές ως γονείς και πρόσφατα και ως παππούς και γιαγιά!
Μεγαλώσαμε κι εμείς μαζί με τον Τζέημς Μποντ του σινεμά.
Κι αν εκείνος άλλαξε πρόσωπα και σώματα, εμείς μείναμε στα ίδια, καθισμένοι στην πολυθρόνα του σινεμά ή στον καναπέ του σπιτιού και απολαμβάνοντας τον Σων Κόνερι, τον Ρότζερ Μουρ, τον Τζωρτζ Λάζενμπι, τον Τίμοθι Ντάλτον, τον Πιρς Μπρόσναν και τον Ντάνιελ Κρεγκ.
Εμένα πολύ άρεσε καλύτερα απ’ όλους ο Κόνερι, της κυρίας μας ο Ρότζερ Μουρ. Νομίζω ότι πολύ καλός ήταν και ο Πιρς Μπρόσναν.
Ο τελευταίος, ο Ντάνιελ Κρεγκ, δεν μου πολυαρέσει, μοιάζει περισσότερο με Ρωσο μυστικό αστυνομικό παρά με Βρετανό μυστικό πράκτορα.
Όπως και να έχει, αγαπητοί, ο Τζέημς Μποντ πρωτοφάνηκε στην μεγάλη οθόνη το 1962, με την μορφή του Σκωτσέζου ηθοποιού Σων Κόνερυ, ο οποίος εν συνεχεία εξελίχθηκε σε σπουδαίο ερμηνευτή του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Ο Ρότζερ Μουρ, μας είχε συστηθεί ως “Άγιος”, Σάιμον Τέμπλαρ και μπήκε εύκολα στο κοστούμι του Βρετανού μυστικού πράκτορα.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα θυμόμαστε πάντα εκείνες τις τεράστιες “ουρές” στα σινεμά όπου παίζονταν οι ταινίες με τον ήρωα του Ίαν Φλέμινγκ, ο οποίος, ασφαλώς, δεν φανταζόταν ότι έγραφε τέτοιες ,μεγάλες επιτυχίες.
Περιμένουμε τον επόμενο Μποντ! Γεροί να ’μαστε να τον υποδεχθούμε!
Δημήτρης Καπράνος