Τσιμπιρλή Βίκυ

Στο νησί

 

Να ρίξεις την παλιάγκυρα,

στη γη που σ’ αγαπάει

και βάλσαμά της άπειρα,

προς χάρη σου φυλάει!

Μην την ξεσέρνεις ’δω κι εκεί!

Ένα ’ναι το λιμάνι,

Μήτ’ έχει μάντρα φυλακή,

μήτε καπνιά ντουμάνι!

Εκεί ξεφεύγουν οι ματιές,

πέρα κι απ’ τις κολώνες,

του Ποσειδώνα τις παλιές,

κι αγγίζουν ανεμώνες!

Τις ανεμώνες τ’ ουρανού,

στου ορίζοντα την άκρη,

των ροζ και του βαθιού μαβιού,

στου ηλιάρχοντα τα μάκρη!

Εκεί που τους αστράγαλους,

σου τους κεντούν κρινάκια,

και μύριους τόσους άνεμους,

στους κάνουν μπαλκονάκια!

Εκεί που οι αναστεναγμοί,

γυρίζουν σε ζεφύρια,

και σ’ ανεβάζουν στη στιγμή,

σ’ ουρανικά γεφύρια…

Γι’ αυτό σου λέω, μην αργείς,

ρίξε την άγκυρά σου,

στη γη, που ανθρώπου η πληγή,

θα ξεχαστεί μακριά σου…

 

Βίκυ Τσιμπιρλή