Οι “ευάλωτες τάξεις” δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι
Επιτρέψτε μου να αρχίσω με ένα κείμενο του φίλτατου Πάνου Λιβαδά.
“Στο ταμείο του σούπερ μάρκετ η οθόνη σκοράρει 26,80 ευρώ. “Αχ συγγνώμη, ξέχασα την κάρτα, έχω μόνο 25. Να αφαιρέσω κάτι”, λέει η κυρία που ψώνιζε.
Στο καρότσι δεν υπάρχουν περιττά, “πατατάκια” ή άλλα βρώσιμα. Διακρίνω ψωμί, μακαρόνια, γάλα, τομάτες, χαρτί υγείας.
Μια μαμά, που δεν φορά επώνυμα ρούχα, αλλά δεν φορά κουρέλια, δεν έχει μακιγιάζ αλλά το πρόσωπό της αποπνέει θυσίες, λίγο μεγαλύτερη από 50 ετών, εμφανώς στενοχωρημένη και αμήχανη, πρέπει να επιλέξει τι δεν θα πάρει για τα παιδιά της.
Έτσι, γίνομαι μάρτυρας της ανθρωπιάς και της καλωσύνης ενός άνδρα, ακριβώς πίσω της.
“Συγγνώμη, σας έπεσε κάτι”… Η κυρία εκπλήσσεται. Στο έδαφος υπάρχει ένα δεκάευρο. Ξέρει ότι δεν της ανήκει. Το ζεστό βλέμμα του ανθρώπου την πείθει ότι δεν χρειάζεται να πει ότι μάλλον είναι δικό του.
Ο κύριος σκύβει, σηκώνει το χαρτονόμισμα και …”ίσως όταν ανοίξατε την τσάντα σας…”.
Σαν παιδί, αναπάντεχα ευτυχισμένη, πληρώνει, βγαίνει, και χαμογελά στον άνδρα. Του ρίχνει μια τελευταία ματιά, σαν να του λέει “Ευχαριστώ»”…
Εξαιρετική στιγμή. Ο άνθρωπος θα μπορούσε να πει “μην ανησυχείτε, θα τα δώσω εγώ”. Αντίθετα, επέλεξε να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του. Και εκείνη της κυρίας”…
Είναι πλέον ή βέβαιον ότι οι πολιτικοί μας δεν πηγαίνουν να ψωνίσουν στο σούπερμάρκετ. Και όταν αναφέρονται -όποτε αναφέρονται- στις “ευάλωτες τάξεις”, αναφέρονται, αορίστως, σε αριθμούς και σε υπολογισμούς.
Δεν έχουν δει, δεν έχουν κοιτάξει πρόσωπα όπως εκείνης της γυναίκας που, μόλις περιέγραψε το σχόλιο του Πάνου. Δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή τους! Ομιλούν και αναφέρονται στους “δοκιμαζόμενους συμπατριώτες μας”, αλλά δεν τους έχουν ποτέ πλησιάσει, δεν έχουν αναρωτηθεί πώς μπορεί να υπάρχουν ζευγάρια που ζουν με πεντακόσια ή και ακόμη λιγότερα ευρώ τον μήνα.
Και όμως, αυτούς και μόνον αυτούς τους ανθρώπους έπρεπε να πλησιάζουν, γι’ αυτούς να νοιάζονται πραγματικά, γι αυτούς να ανησυχούν και να ξαγρυπνούν. Και όχι για τους φίλους και για το πώς θα τους διευκολύνουν να αυγατίσουν τα κέρδη τους.
Σ’ αυτή την χώρα, την οποία οι πολιτικοί της την οδήγησαν στην λαίλαπα και τις τραγωδίες των μνημονίων, όλα δείχνουν ότι η πολιτική έχει λησμονήσει την αποστολή της.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το -άδικο- παγκόσμιο οικονομικό σύστημα καταρρέει. Ως νέοι “μαυραγορίτες” κάποιοι θησαυρίζουν από τον βρώμικο πόλεμο στην Ουκρανία και στους πολίτες ανακοινώνονται μέτρα και “σφίξιμο της ζώνης” τους.
Ας πλησιάσουν οι πολιτικοί τους ανθρώπους σαν την κυρία την οποία περιέγραψε ο Πάνος. Δεν είναι τα πάντα αριθμοί και μαθηματικά. Δεν λύνονται τα πάντα “επί χάρτου”. Πολύ καλύτερα θα λύνονταν αν τα αντιμετώπιζαν οι πολιτικοί μας “από καρδιάς”.
Ας μιλήσουν με τους “ευάλωτους”. Με εκείνους που έχουν καταθέσει τον μόχθο τους στον δημόσιο κορβανά, αλλά βλέπουν να τον καρπώνονται πλέον όλο και λιγότεροι.
Το σύστημα “μπάζει νερά”. Κι αν η οργή των “ευαλώτων” ξεσπάσει, δεν θα μπορέσει να την σταματήσει ούτε το LNG ούτε το ρωσικό αέριο!
Δημήτρης Καπράνος