Κανατσέλης Γιάννης

Αδάμαστα ξάρτια

Βότσαλο στο κύμα η πνοή σου

θάλασσα πλατιά η αγκαλιά σου

όνειρο γλυκό κάθε στιγμή

πατρίδα τα νησιά σου.

 

Πλέουν και αρμενίζουνε

σαν πλοία μεθυσμένα,

σαλπάρουν και λικνίζονται

με ξάρτια δοξασμένα.

 

Αβύθιστα κι’ απόρθητα

σε όλους τους ανέμους

έχουν’ απάνω τους ’κκλησιές

κι αγίους παινεμένους.

 

Τα βλέμματά τους λάμπουνε

και τα κορμιά λυγάνε

για να μπορούνε στον χορό

να τρέχουν και να πάνε.

 

Γιάννης Κανατσέλης