Τσιμπιρλή Βίκυ
Τρία πουλάκια κάθονταν
Δύο πουλάκια κάθονταν,
σ’ απόμακρο κλωνάρι,
γλεντούσαν κι ούτε νοιάζονταν,
με οίστρο και καμάρι…
Βλέπαν τριγύρω τα όμορφα,
τα χιλιοπαινεμένα,
κι άλλη σκοτούρα τ’ άζοφα,
δεν είχαν για κανένα…
Θαρρείς κι είχαν το ελεύθερο,
εξ άνωθεν δοσμένο,
να μην τα νοιάζει ούτ’ έτερος,
ούτε και πικραμένος!
Εκείνα εκεί στον κόσμο τους,
χαίρουν και τραγουδούνε,
και μήτε -καν- στον ώμο τους,
ευθύνη κουβαλούνε…
Ούτε φωνή, ούτε λυγμό,
του ανθρώπου δεν ακούσαν,
μήτε μας λένε πού και πώς,
το “μέσα” τους πουλούσαν!
Να ξεπουλήσουμε κι εμείς,
της γης οι πτωχευμένοι,
τη θέση και το μπόϊ μας,
σε κάθε που συμβαίνει!
Κι αν είν’ ακόμα δυνατόν,
να κλείσουμε το στόμα,
σ’ όσους θαρρούμε πιθανόν,
να διαταράξουν το κενό,
που προσκυνούμε ακόμα….
Δύο πουλάκια κάθονταν,
κι ας λέει τ’ ασμάτιο τρία,
στον κόσμο που μας μάντρωσαν,
δεν έχει σημασία…
Βίκυ Τσιμπιρλή