Άγιος Νεκτάριος
Είναι γνωστή η ευλάβεια του κόσμου στον Άγιο Νεκτάριο. Δεν είναι μόνο τα θαύματα τα οποία έχουν γίνει, δεν είναι η ασκητική ζωή του, δεν είναι ο πύρινος θείος λόγος του, που σε κάνουν να τον τιμάς ιδιαίτερα. Ο Άγιος Νεκτάριος είναι ένα φωτεινό παράδειγμα του καιρού μας. Έζησε και μεγάλωσε στα ταραγμένα χρόνια της Νεώτερης Ιστορίας μας. Γεννήθηκε το 1846 στη Σηλυβρία της Θράκης, και από την ηλικία των 14 ετών πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να υπηρετήσει το Θεό. Η όλη ζωή του μοιάζει με ένα κακό παραμύθι. Δεν υπάρχει εξευτελισμός που να μην τον υπέστη. Δεν υπάρχει κατηγορία που να μην του απαγγέλθηκε. Κατάφερε όμως ο Άγιος, μέσα από την σύγχρονη αυτή Ελληνική πραγματικότητα να περάσει όχι μόνο αλώβητος αλλά και θριαμβευτής.
Κατόρθωσε με το ήθος του και την πλήρους αγάπης συμπεριφορά του να είναι πάντα ένα παράδειγμα για μίμηση. Στάθηκε βράχος πίστεως σε ένα αγώνα αφιερωμένο στο συνάνθρωπο. Τα επίγεια αξιώματα δεν τον ενδιέφεραν, οι θέσεις, τα χρήματα, η καλή ζωή, τον απωθούσαν. Στα 14 χρόνια που διατέλεσε Διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής κατόρθωσε να την αναμορφώσει πλήρως. Δεν ήταν μόνο ο Διευθυντής της. Ήταν και ο Ιερέας της, ο Ξομολόγος των μαθητών της, ο Ιεροκύρηκας και ο εργάτης της καθαριότητας. Πήγαινε τις νύχτες και καθάριζε κρυφά το σχολείο και ιδιαίτερα τις τουαλέτες, για να μην επιβαρύνει το λιγοστό προσωπικό. Ήταν ένα άνθρωπος για τα πάντα που ποτέ δεν κουραζόταν. Που έτρεχε συνεχώς για το καθήκον και όμως πάντοτε, κατά Θεία παραχώρηση, που επεφυλάσσετο μια κατηγορία και μια δοκιμασία. Και στην Αλεξάνδρεια τον κατηγόρησαν και στην Χαλκίδα και στην Αίγινα. Πουθενά δεν τον άφηναν ήσυχο. Ο πειρασμός ήταν πάντοτε παρών και τον ενοχλούσε.
Όμως αυτός εκεί! Συγχωρούσε τους διώκτες του και προσευχόταν στο Θεό να τους έχει καλά. Φρόντιζε να είναι πάνω στα προβλήματα των πιστών και προσπαθούσε να τα λύνει. Το ότι ακόμα και εν ζωή λογιζόταν ως Άγιος και ότι ο κόσμος τον τιμούσε, γιατί έβλεπε στο πρόσωπό του έναν άνθρωπο που παρόλη την αδικία που γινόταν σε βάρος του, κατάφερνε με την προσευχή να την διώχνει μακριά, ανάγκασε την επίσημη Εκκλησία να τον ανακηρύξει και επίσημα Άγιο.
Όμως όλες αυτές οι δοκιμασίες και οι πίκρες που συνέχεια κυνηγούσαν τον Άγιο, κλόνισαν την υγεία του. Η αρρώστια του ήταν μια δοκιμασία που του την έδωσε ο ίδιος ο Θεός για να τον αμείψει για την μεγάλη του πίστη. Ούτε και εκεί βαρυγκώμησε. Ψηνόταν στον πυρετό στο κρεβάτι του Νοσοκομείου και δίδασκε, τα ρούχα του γινόντουσαν μούσκεμα από τον ιδρώτα και τον πυρετό και ενώ του τα άλλαζαν, ερχόντουσαν οι άλλοι ασθενείς και τα έπαιρναν για ευλογία. Τα ασπαζόντουσαν για να γίνουν καλά. Ήταν άρρωστος και τον επισκεπτόντουσαν για να τους κάνει καλά. Τον ακουμπούσαν μόνο και μόνο για να παίρνουν την χάρη του.
Να γιατί ανακηρύχθηκε τόσο γρήγορα Άγιος, ο Άγιος Νεκτάριος. Ο Θεός είχε ήδη επιτρέψει να συγκαταλέγεται στους Αγίους για όλη αυτή τη θαυμαστή ζωή του. Ας μην πούμε άλλα. Εξάλλου ούτε και ο ίδιος θα επιθυμούσε ποτέ να μιλάμε για το έργο του και τη ζωή του. Σήμερα όμως, 9 Νοεμβρίου που γιορτάζει, έχουμε χρέος απέναντί του να κάνουμε το σταυρό μας και να ζητήσουμε τη συγνώμη του. Να του ζητήσουμε να μας συγχωρέσει για ότι κακό πράξαμε εναντίον του. Για όλες τις κακόβουλες ενέργειές μας προς τους πλησίον μας. Έχουμε χρέος να αλλάξουμε ζωή και να γίνουμε όπως Αυτός θα ήθελε. Να μετατραπούμε σε πραγματικούς ανθρώπους. Όχι δεν χρειάζεται να πάμε στην Αίγινα να του το πούμε από κοντά, ότι μετανιώσαμε, ότι τον αγαπάμε. Ο Άγιος είναι δίπλα μας και μας ακούει.