ΣΜΥΡΝΗ…1922 …καί… Ο “ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ”…
(με αφορμή τα 100 χρόνια από την καταστροφή της)
Τής θλίψης… ήχος… νεκρικός… ηχεί… μες στις ψυχές μας…
Κι’ οι νότες… που ακούγονται… ξύνουν… βαθιές πληγές μας….
Εικόνες… έρχονται… στο νού… και μνήμες… που δεν σβήνεις…
Τότε… που φρίκη… έζησαν… οι Έλληνες… της Σμύρνης…
Έφταιξαν… λέει… οι στρατοί… και κάποιες… κυβερνήσεις…
Που εκεί αν ήσουνα… Γραικός… δεν σου μελε… να ζήσεις…
Βάρβαροι… τους… κατέσφαξαν… τους έκαψαν… εστίες…
Το βιός τους… λεηλάτησαν… μ’ ανύπαρκτες… αιτίες…
Απ’ τους ναούς… της πόλης τους… δεν έμεινε… ούτε ένας…
Μα ποιό… ήταν το σφάλμα τους… δεν έμαθε… κανένας…
Αίμα αθώων… έσταζαν… Οθωμανών… μαχαίρια…
Κι’ οι… Χριστιανοί… ικέτευαν… με υψωμένα… χέρια…
Χόρεψαν… με το θάνατο… μάνες… παιδιά… και άντρες…
Και Τουρκοτσέτες… φόνευαν… μερόνυχτα… τους πάντες…
Κλάμα… πνιγμένο… κι’ ουρλιαχτό… βουή… φωνές… κι’ αντάρα..
Πόνος… βαθύς… θρήνος βουβός… φόβος… τρόμος… λαχτάρα…
Τα πάντα μέσα στον καπνό… και στον καυτό… αέρα…
Γύρω… φωτιές… σαν κόλαση… σε νύχτα… και σε μέρα…
Όσοι… τα καταφέρανε… κι’ έτυχε… να σωθούνε…
Στη προκυμαία… έτρεξαν… σε βάρκες… να κρυφτούνε…
Σε πλοία… τους μετέφεραν… στη νέα τους πατρίδα…
Με ξεχασμένα… ονειρα… και με χαμένη… ελπίδα…
Εδώ… Τουρκους τους είπανε… εχθρούς… ξενομερίτες…
Κι’ ενώ ήταν… τα θύματα… τους είδανε… σαν θύτες…
Αυτά… η μοίρα… φύλαγε… στούς Έλληνες… της Σμύρνης…
Που λάθη… άλλων… πλήρωσαν… τής εποχής… εκείνης…
Κι’ ενώ… Τούρκοι… αφάνισαν… εκεί… Ελληνισμό…
Κάποιοι… εδώ τον είπανε… απλό… “συνωστισμό”…
Λευτέρης Καραμπότης