Κάσσης Μιχάλης
Μάνη
Ξεπχιαχνιζμένος σκελετός γης.
Κάπου πινελιές από χούμα.
ξεπχιαχνιζμένα κορμιά νευρώδικα, καρβουδισμένα,
στον ήλιο, στην αντιλιάδα της θάλασσας,
στο πετσί μέσα τηγανίζονται τα κόκκαλα.
Αστροπελέκι μάτι, λυγερα, σαν σβιλάδα,
σκληρά σαν την πέτρα, ορμητικά σαν κύμα.
Στοχαστικά και γαλήνεια.
Σαν βράχια πάνω απ’ τη θάλασσα.
Πόδια σαν πέτρα, λιοκούτσουρα χέρια,
την ίδια αφή, την ίδια σκληράδα.
Τραγούδι το κλάμα.
Ο άντρας θεός, η γυναίκα κατάρα,
αγάπη πολλή που φορές ξεχειλίζει το μίσος.
Θύμηση ποτάμι, τρέχει το αίμα δροσάτο
κι αλοί όντα καίει.
Αγκρεμοί πύργοι, άνθρωποι, λεβεντιά, ανάταση.
Κατακλυσμός, ο χαμός όσο αλλού πουθενά.
Αλλιώς θάθελα να ζούσαν
μα έτσι τους αγαπώ.
Μιχάλης Κάσσης
Από την ποιητική συλλογή
«Ποιώντας»