Ελεύθερη Άποψη.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΦΩΚΙΩΝ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ ’40 ΚΑΙ Ο ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
Παρότι το έργο τους είναι τελείως διαφορετικό, μας άφησαν μοναδική κληρονομιά προς τις επόμενες γενιές, χάρη στο ταλέντο και τη σπάνια ευαισθησία τους.
Ο Αλέξανδρος Αλεξανδράκης (1913-1968) ήτο γιος ιερέα, σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, και αφού αποφοίτησε το 1937, έλαβε μέρος σε πολλές εκθέσεις.
Υπήρξε διεθνούς φήμης καλλιτέχνης, την σημαντική πορεία του οποίου ανέκοψε ο πρόωρος θάνατος, στα 55 του χρόνι α. Στο ευρύ κοινό, έγινε γνωστός από τα έργα, που φιλοτέχνησε, αποτυπώνοντας με δυναμισμό και ευαισθησία, στιγμές, από το μέτωπο του πολέμου, όπου συμμετείχε και ο ίδιος ως δεκανέας του πυροβολικού. Στον πόλεμο του 1940, επιστρατεύτηκε μαζί με τους πέντε αδελφούς του. Τα σκίτσα και οι ελαιογραφίες του, έχουν πλέον ταυτισθεί με το Έπος της Βορείου Ηπείρου και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος κάθε αναφοράς σε αυτό, δημιουργώντας συναισθήματα δέους και σεβασμού, τιμής και υπερηφάνειας, προς το λαό, που έχτισε με το αίμα του, νέες Θερμοπύλες στα βουνά της Ηπείρου. Ο αείμνηστος Αλεξανδράκης, συνέλαβε με το χρωστήρα του, στιγμές αθανασίας.
Το έργο του «Έφοδος με τους φαντάρους εφ’ όπλου λόγχην», είναι το γνωστότερο, το έργο « Πορεία», απεικονίζει φαντάρο, που προχωρά μέσα στη χιονοθύελλα, το «Γρήγορη προέλαση του πυροβολικού» διακρίνεται για την κίνηση και το δυναμισμό του, το έργο «Κατάληψις εχθρικής θέσεως» επίσης, ενώ στην ελαιογραφία «Τελευταία προσπάθεια», χαράχτηκε όλο το μεγαλείο αλλά και η φρίκη του θανάτου πάνω στη μάχη. Το έργο του κυκλοφόρησε το 1968 και υπό μορφήν λευκώματος με τίτλο «Έτσι πολεμούσαμε 1940-41».
Ο Φωκίων Δημητριάδης, (1894-1977), υπήρξε σκιτσογράφος και γελοιογράφος με πλήθος δημοσιεύσεων σε ελληνικό και διεθνή τύπο. Χάρη στο έμφυτο ταλέντο του, απέδιδε με λυρισμό κίνηση και ψυχή στα σκίτσα του, ενώ υπήρξε εξίσου χαρισματικός στην απόδοση ήθους και προσωπικοτήτων του πολιτικού χώρου.
Αποτύπωμα, της περιόδου της γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα, αποτελεί η συλλογή 77 σκίτσων του, με τίτλο «ΣΚΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ». Το έργο αυτό, αποτελεί ντοκουμέντο, για οποιονδήποτε επιθυμεί να αναβιώσει δίχως ίχνος συγκάλυψης, τη βαρβαρότητα, με την οποία οι Γερμανοί, συμπεριφέρθηκαν στο λαό μας, κατά την περίοδο 1941-44. Σειρά από σκίτσα, όπως, το «Δεν καταδέχομαι ελεημοσύνη από σας κύριε», που παρουσιάζει ρακένδυτο τραυματία του μετώπου, που βαδίζει με βακτηρίες, να αρνείται βοήθεια από Γερμανό αξιωματικό. Το σκίτσο «Επίφοβη Φιλοξενία», περιγράφει τη μεγαλειώδη στάση του λαού μας, που παρά την πείνα, τις αμοιβές, που πρόσφεραν οι Γερμανοί και το φόβο των εκτελέσεων, έκρυβαν στα σπίτια τους στρατιώτες από την Αυστραλία και την Νέα Ζηλανδία, έως ότου κατορθώσουν να φύγουν κρυφά για τη Μέση Ανατολή. Το σκίτσο «Η αφοσίωση πληρώνεται» , παρουσιάζει το βασανισμό ανώνυμης Ελληνίδας ηρωίδας, την οποία τα κτήνη, βασανίζουν, πάνω σε αναμμένη ηλεκτρική κουζίνα, για να προδώσει….
Οι χειράμαξες – ασθενοφόρα, οι αυτοσχέδιες νεκροφόρες, που μάζευαν εξαθλιωμένους νεκρούς από την πείνα, οι εκτελέσεις τραυματιών πολέμου, ακόμα και η διαπόμπευση γυμνωμένων Ιταλών αιχμαλώτων από τους Γερμανούς, τα σαμποτάζ, η σύληση των νεκρών και η κλεμμένη νίκη των νικητών της Αλβανίας. Εβδομήντα επτά στιγμές της μαύρης Κατοχής, εμπεριέχονται στη συλλογή αυτή, αδιάψευστα ντοκουμέντα, εφόσον κάθε εικόνα, ισοδυναμεί με ολόκληρο βιβλίο.
Το έργο των δύο αυτών καλλιτεχνών, πέρασε στην ιστορία, ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, που δεν είδαν, ούτε άκουσαν, ούτε γνωρίζουν.
Αφηγήσεις για την περίοδο αυτή, είχα την τύχη να ακούσω ακόμα και από τη μητέρα μου, που υπήρξε παιδί της Κατοχής… Για το ψωμάκι, που της άρπαξε ένα πεινασμένο παιδί από το χέρι. Για τους νεκρούς από πείνα. Τα συσσίτια, των σχολείων με το νερωμένο γάλα. Τα παιδιά, που δεν έπαψαν να παίζουν ακόμα και κατά τις ημέρες εκείνες και μετά από κάθε αυτοσχέδιο παιχνίδι στα πεζοδρόμια, τελείωναν με την ευχή «Να γίνει ΕΙΡΗΝΗ»…
Τις ημέρες αυτές της εθνικής μας μνήμης, ας προσευχηθούμε για τους λαούς της Ουκρανίας και της Ρωσίας, που αιμορραγούν, ανεξάρτητα με τις αποφάσεις των ηγετών του κόσμου, που βασίζονται ΜΟΝΟ σε οικονομικά συμφέροντα. Ας ευχηθούμε να γίνει σύντομα ειρήνη, για όλους τους λαούς και όλα τα παιδιά του κόσμου, που σφαγιάζονται από τις βόμβες των ισχυρών.
Η μητέρα μου είναι 90 ετών και πάσχει από προχωρημένη άνοια. Παρόλα αυτά, η λέξη ΚΑΤΟΧΗ, της προξενεί ακόμα φόβο και ταραχή, χαραγμένη ανεξίτηλα από τότε, στο παιδικό μυαλό της.