Λαουτάρης . Ι.Εμμανουήλ
Στο Θησείο
Το λιόγερμα, που ζήσαμε τ’ όνειρο στο Θησείο,
προσμένοντας να γίνουνε τ’ αστέρια φωτεινά,
το χέρι μου σαν κράταγες, σ’ ένοιωθα δώρο Θείο,
κι ευχόμουνα τα αισθήματα, νάναι παντοτινά.
Πλανόδιοι οι πωλητές, πραμάτειες με μεράκι,
κάποιος να παίζει με φωτιές, κι εμείς λίγο πιο ’κει,
για ένα σεργιάνι μπήκαμε στο έρημο δρομάκι,
αναζητώντας μάτια μου, μια χώρα μυστική.
Για λίγο με σταμάτησες, ν’ ακούσω έναν ήχο
από πουλί απόμακρο, γεύση από λησμονιά,
και τα τζιτζίκια γύρω μας να βάφουνε με ήχο
τα πάντα, ασταμάτητα, μ’ εξαίρεση καμιά.
Πάνω σε βράχο φώλιαζε, μικρό ένα εκκλησάκι
το ταβερνάκι στο στρατί, μονάχο, γραφικό,
ήταν δεκαπενταύγουστου παραμονή βραδάκι,
και το φεγγάρι από ψηλά, κρέμονταν μαγικό.
Έτσι όταν γυρίσαμε ξανά στο πανηγύρι,
αναπολώντας τ’ όνειρο και τη γλυκειά βραδιά,
όλα αυτά που αχόρταγα, ρουφήξαμε σαν γύρη,
σίγουρα από τη μνήμη μας, πέρασαν στην καρδιά.
Εμμανουήλ. Ι. Λαουτάρης
Από την ποιητική συλλογή
Τα ποιήματα της Κυριακής
Μελοποιημένα από τον
Αντώνη Λαουτάρη
Εκδόσεις Ιδεόγραμμα 2011