Τσιμπιρλή Βίκυ

Τραύματα

 

Ποτέ δεν ξέχασε,

πως ακόμα και το φιλί,

εκείνο το πρώτο φιλί,

πέρασε από την εντελώς

αχαρακτήριστη,

χοντράδα της κριτικής του…

Ακόμα και σήμερα ντρέπεται!

Και κοκκινίζει!

Όχι που την είχε κάνει να νιώσει

τόσο άσχημα!

Όχι που ήταν τότε Αληθινή,

όχι που τρέμαν τα πόδια της,

όχι που κάλπαζε σαν άτι η καρδιά της!

Αλλά ντρέπεται,

για τα χρόνια που επέτρεψε να περάσουν,

χωρίς να νιώθει γυναίκα,

χωρίς να νιώθει μοναδική,

χωρίς να την αγαπούν έμορφα

και τρυφερά,

χωρίς να την σκέφτονται

πιο μέσα απ’ το κορμί της,

χωρίς την γλύκα του λόγου τους,

χωρίς την ανάγνωση του δικού της,

χωρίς τελικά…

να την έχουν γνωρίσει

ποτέ!

Γιατί, αν την είχαν γνωρίσει,

θα ήξεραν,

πως ήταν ήδη,

γεμάτη ουλές!

Από τιμωρίες,

από χοντράδες,

από παραλείψεις,

από απουσίες,

από ανήμερη μοναξιά…

 

Βίκυ Τσιμπιρλή