Ψυχανεμίσματα…Να ξαναγίνουμε ενεργοί πολίτες

Φέτος  μετά από αρκετά χρόνια γιορτάστηκε η 28^η Οκτωβρίου, χωρίς περιορισμούς, απαγορεύσεις, κάγκελα και προπαντός χωρίς συζητήσεις και διαφωνίες στρογγυλής τράπεζας και παραθύρων. Ξανά κόσμος στην παρέλαση όπως παλιά. Ο κόσμος έχει ανάγκη να ανέβει, και συνήθως αυτά που μας ανεβάζουν ψυχικά και ηθικά είναι η πίστη στην πατρίδα και τη θρησκεία, και η οικογένεια που μας στηρίζει! Το ”Έπος του ”40’’ ημέρα μνήμης κάθε 28 Οκτώβρη, ημέρα Εθνικής περηφάνιας για τους προγόνους που έγραψαν ιστορία! Είθε κι εμείς να γράψουμε ανάλογη ιστορία αν ποτέ μας ζητηθεί. Και οι δυο Εθνικές Επέτειοι αναφέρονται στην αρχή ενός πολέμου και μιας Επανάστασης εκάστη, κι όχι στη λήξη ή στη νίκη! Πιθανόν γιατί οι στιγμές που υπήρξε ομοψυχία και ενότητα, ήταν στην αρχή, μετά τη λήξη τα κάνουμε μαντάρα!.. Είθε η ομοψυχία να επανέλθει και τώρα στην Κοινωνία μας, που τα τελευταία χρόνια τα συμφέροντα, η οικονομική κρίση και η πανδημία την έχουν κλονίσει και μας έχουν διχάσει.!

Δεν ξέρω αν το προσέξατε, οι Γερμανοί ηγέτες μας επισκέπτονται παραμονή ή ανήμερα της Επετείου τη Χώρα μας, θέλουν κάτι να πουν ή να μαλακώσουν την εικόνα που άφησε ο πόλεμος; Ας είναι.

Ο Νοέμβριος μας βρήκε καλοκαιρινούς, σε πείσμα των καιρών με την ακρίβεια της ενέργειας, καλύτερα να αργήσουμε να χρειαστούμε θέρμανση. Η ώρα άλλαξε, μακάρι να μπορούσαμε να την πάμε τόσο πίσω στο σημείο που χάσαμε το δρόμο! Μήπως πρέπει να γίνουμε και πάλι ενεργοί πολίτες και όχι απλά ενεργοί υπηρέτες του ρου της κατανάλωσης, της απραξίας και της πολυθρόνας; Βολευτήκαμε ίσως και γι αυτό αποστασιοποιηθήκαμε από πολλά, που στη συνέχεια μας έπεσαν στο κεφάλι. Η αλήθεια είναι βέβαια πως ο άνθρωπος πρέπει να ‘’εκπαιδεύεται’’ από μικρός (και αυτό το ρόλο έχουν οι γονείς) και για δυσκολίες και στερήσεις, γιατί μόνο έτσι ενεργοποιούνται εσωτερικές δυνάμεις, αντοχές και δυνατότητες που θα του χρησιμεύσουν στην μετέπειτα ζωή του ως μέλος μιας Κοινωνίας! Οι νεώτερες γενιές δεν έμαθαν να αγωνίζονται και να διεκδικούν. Διαδηλώνουν για οτιδήποτε άλλο εκτός από θέματα που αφορούν την επιβίωσή τους και τη βελτίωση της ζωής τους.

Περάσαμε δύσκολα 12 χρόνια κι ακόμα δεν προβλέπεται σημαντική αλλαγή προς το καλύτερο. Οι ανάγκες δεν καλύπτονται κι ας εργάζεσαι. Το ίδιο ισχύει και  για μεγάλο ποσοστό  συνταξιούχων. Κι έρχεται δύσκολος χειμώνας. Δεν μπορεί να βγει ζωή πέρα με βοηθήματα. Με απλωμένο το χέρι στην επαιτεία. Δεν προσβλέπεις σε καλύτερες μέρες όσο εξακολουθεί η πολιτική των επιδομάτων και όχι της αμοιβής αξιοπρεπούς διαβίωσης εργαζομένων και συνταξιούχων. Μας έχουν ζαλίσει στις πλατφόρμες που ανοίγουν και κλείνουν μοιράζοντας βοηθήματα. Τρέχουν οι ηλικιωμένοι που δεν κατέχουν τα ηλεκτρονικά / ψηφιακά και δεν έχουν παιδιά ή εγγόνια διαθέσιμα, να πληρώνουν Λογιστές για να τους τα φτιάχνουν. Ε πώς, να κινείται το χρήμα το έχεις δεν το έχεις.

Οι συνταξιούχοι ένα χρόνο τώρα ακούν για αυξήσεις, άντε να έρθει η ώρα να δουν τα πολλά που θα πάρουν! Η οργή που δεν ξεσπάει, είναι πιο επικίνδυνη από αυτήν που εκτονώνεται, το αυτό και ο θυμός που πνίγεται… δεν ξέρεις πότε, πού και πώς θα κάνει το μπαμ. Για την ώρα βέβαια μόνο στην υγεία και στην εγκληματικότητα βγαίνει κι όχι εκεί που πρέπει. Η φτώχεια φέρνει γκρίνια και η γκρίνια ποτέ δεν καταλήγει κάπου καλά.

Καλό μας μήνα!

Νίκη Άννα Παπουλάκου.