Οδοιπορικό στο Καστελόριζο
Μπήκα στο καράβι από τη Ρόδο για Καστελόριζο έχοντας τη βεβαιότητα πως σήμερα θα είναι μια ξεχωριστή ημέρα για μένα!
Ήμουν έτοιμη να θαυμάσω την απίστευτη ομορφιά του ακριτικού μας νησιού. Του νοτιότερου άκρου της Ελλάδας μας.
Η ξενάγηση άρχισε εν πλω!
Περνώντας από το νησί Ρω ο καπετάνιος άρχισε να σφυρίζει. Χαιρετούσε τους φαντάρους μας που φύλαγαν το ακριτικό νησάκι έχοντας υψωμένη την γαλανόλευκη Κάποτε την ελληνικότητα αυτού του νησιού την απεδείκνυε καθημερινά η Δέσποινα Αχλαδιώτη 
η αλλιώς η κυρά της Ρω. Μια γνήσια Ελληνίδα που κάθε ανατολή ανέβαζε το ιερό σύμβολο και κάθε δύση έκανε υποστολή της ιερής και χιλιοτραγουδισμένης ελληνικής σημαίας μας. Έδειχνε στους απέναντι γείτονές μας την ελληνικότητα του νησιού. Σε γνωρίζω από τη κόψη του σπαθιού τη τρομερή! Η καρδιά μου πλημμύρισε από συγκίνηση! Πόσο όμορφη είναι η πατρίδα μου!
Ο καπετάνιος συνέχισε την ξενάγηση δείχνοντάς μας άλλες τρεις βραχονησίδες που ανήκαν σ’ εμάς και ορίζουν τα θαλάσσια σύνορά μας με τους άσπονδους φίλους, γείτονές μας. Επιτέλους φτάσαμε στο Καστελόριζο που σημαίνει κόκκινος βράχος, η επίσημα Μεγίστη. Κατεβαίνοντας από το καράβι το βλέμμα μου αντίκρισε ένα υπέροχο παράδεισο. Όμορφα σπιτάκια φρεσκοβαμμένα με χρώματα σε απόλυτη αρμονία. Το λιμανάκι του κουκλίστικο με τα ιστιοφόρα και τις βαρκούλες του να είναι αραγμένα σε μια θάλασσα γαλάζια. Ήταν η ομορφότερη θάλασσα που έχω δει. Στο δρόμο χαιρετήσαμε τα φανταράκια μας! Αυτά τα ηρωικά ελληνόπουλα φυλάνε Θερμοπυλες! Η ευγνωμοσύνη και η περηφάνια ξεχύθηκε μέσα απ’ την καρδιά μου για αυτά τα παιδιά.
Καθίσαμε σ ένα παραθαλάσσιο καφέ ακριβώς δίπλα στη θάλασσα και τότε… την είδα! Μια υπέροχη τεράστια θαλάσσια χελώνα! Ύψωνε το κεφάλι της σαν να μας χαιρετούσε και μετά βουτούσε μέσα στη γαλάζια θάλασσα. Το καβούκι της ενώ άστραφτε κάτω από τον ήλιο, μετά χάνοταν μέσα στο απόλυτο μπλε της θάλασσας! Θεέ μου τι όμορφα πλάσματα έχεις πλάσει!
Μετά από λίγο επιβιβαστήκαμε σ ένα καΐκι. Προορισμός μας ή Μπλε Σπηλιά. Μετά από μια μικρή υπέροχη διαδρομή φθάσαμε έξω από τη Μπλε Σπηλιά. Με μια μικρή βαρκούλα μπήκαμε μέσα! Λες και τα βράχια στο εσωτερικό της είχαν φωταγωγηθει από χιλιάδες μπλε φωτάκια! Το σκηνικό παρέπεμπε σε ονειρικό τοπίο! Γαλάζια λίμνη! Ποιος δεν θα κολυμπούσε στα γαλάζια νερά της;
Επιστρέψαμε πάλι στη παραλία κι αρχίσαμε την ανάβαση προς το εσωτερικό του νησιού
Τα Βήματά μας μάς έφεραν στο τοπικό μικρό μουσείο, όπου θαυμάσαμε τα πρώτα σκάφανδρα με τα οποία βουτούσαν οι σφουγγαράδες μας, καθώς επίσης και διάφορα αντικείμενα της καθημερινότητας των προγόνων μας.
Το νησί έχει μεγάλη ιστορία και έχει υποστεί πολλές επιδρομές από Τούρκους Ιταλούς και πάλι Τούρκους, όμως η Ελληνικότητα του είναι αδιαμφισβήτητη.
Μια επίσκεψη στη Σαντράπειο Σχολή, το σχολείο του νησιού ήταν απαραίτητη. Βρίσκεται δίπλα από τον Μητριπολιτικο Ναό Κωνσταντίνου και Ελένης και συνδέεται μ’ αυτόν με μια μοναδικής τέχνης βοτσαλωτή αυλή. Έξω από τη Σαντραπεια Σχολή βρίσκεται και το άγαλμα της κυράς της Ρω η αλλιώς Δέσποινας Αχλαδιωτη. Η πατρίς ευγνωμονούσα… Όχι η πατρίς οι Έλληνες κατασκεύασαν το πρόσωπό της από μάρμαρο, ως ελάχιστο φόρο τιμής στην ηρωική Ελληνίδα. Να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Τέλος φθάσαμε έξω από το νεοσύστατο φαρμακείο. Εκεί σταμάτησα μόνο εγώ. Ήθελα να αναπνεύσω την μυρουδιά των φαρμάκων. Τι να πω επαγγελματική διαστροφή; Πόσο θα ήθελα να ήμουν εγώ ή φαρμακοποιός. Μακριά από το θορυβώδες μελίσσι της Αθήνας. Εκεί μπορείς να επαναπροσδιορίσεις τις αξίες των πραγμάτων αλλά και να επαναπροσδιοριστείς σαν άνθρωπος. Όμως η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να επιστρέψουμε στη Ροδο.
Από την πλώρη του καραβιού έβλεπα τον Κόκκινο Βράχο (το Καστελόριζο) να απομακρύνεται ενώ η καρδιά μου ήθελε να παραμείνει εκεί. Πλημμυρισμένη από συγκίνηση για το νοτιότερο άκρο της πατρίδας μου, επέστρεψα στη Ρόδο. Όμως η καρδιά μου θα χτυπάει εκεί, όπως και η καρδιά όλης της Ελλάδας!
Κλαίρη Παπαντωνάκου