Ένα ηλιόλουστο πρωινό, Νοέμβριο μήνα
Το Σάββατο έφυγα πολύ νωρίς από το σπίτι για την Σαλαμίνα. Έπρεπε να επιστρέψω πριν το μεσημέρι, επειδή είχα έναν σοβαρό ραντεβού. Έτσι, γύρω στις ένδεκα, πήρα τον δρόμο της επιστροφής.
Μπαίνοντας από την Δραπετσώνα στον χώρο του λιμανιού (λατρεύω να κινούμαι μέσα στο λιμάνι, νοιώθω σαν στο σπίτι μου) βλέπω ρυμουλκά να εκτοξεύουν πίδακες νερού συνοδεύοντας ένα σκάφος του Λικενικού Σώματος και τα βαπόρια γύρω να σφυρίζουν.
Δεν διέκρινα πουθενά κάποιο άλλο πλοίο, κάτι, δηλαδή, που να δικαιολογεί την υποδοχή, τα σφυρίγματα. Συνέχισα να οδηγώ και κάποια στιγμή βγήκα στην πλατεία Καραϊσκάκη. Ο δρόμος ήταν γεμάτος κόσμο, που έτρεχε να μπει στο λιμάνι. Κόσμος όλων των ηλικιών. “Τί τρέχει, κορίτσι μου; Ποιός έρχεται;” ρώτησα μια κοπέλα, που περνούσε δίπλα από το αυτοκίνητό μου, στο φανάρι της Γούναρη. ”Έρχεται η Αγία Ζώνη!” μου λέει και τρέχει…
Το μυαλό μου πήγε αμέσως στο πλοίο “Αγία Ζώνη”, εκείνο, που ρύπανε στις 10 Σεπτεμβρίου 2017 ολόκληρο τον Σαρωνικό. “Καλά, τί στην ευχή;” σκέφτηκα και έπειτα θυμήθηκα ότι αναμενόταν στον Πειραιά η πραγματική “Αγία Ζώνη”, από το Άγιον Όρος!
Παρκάρισα το αυτοκίνητο στον αύλειο χώρο της Αγίας Τριάδος και βάλθηκα να παρακολουθώ τα συμβαίνοντα.
Πλήθος κόσμου είχε “καταλάβει” τον προβλήτα, αλλά και μεγάλο τμήμα της Ακτής Μιαούλη. Πλήθος κόσμου, για να σταυροκοπηθεί καθώς η πομπή, με επί κεφαλής τον Μητροπολίτη Πειραιώς, τον υπουργό Ναυτιλίας και τον δήμαρχο, θα μετέφερε την Αγία Ζώνη στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου.
“Για κοίτα, φίλε μου!” σκέφθηκα, κοιτάζοντας το πολύχρωμο και πάσης ηλικίας μωσαϊκό που περίμενε την διέλευση της Ζώνης. Άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, μεσήλικες αλλά και νέοι (πολλοί, πραγματικά) στέκονταν ακίνητοι, άλλοι κάνοντας τον σημείο του σταυρού, άλλοι κλίνοντας με σεβασμό την κεφαλή.
Και γύρω να χτυπούν χαρμόσυνα οι καμπάνες της Αγίας Τριάδος, του αγίου Σπυρίδωνος ,του αγίου Νικολάου, του αγίου Διονυσίου και της Ζωοδόχου Πηγής, των ναών που “στεφανώνουν” το λιμάνι απ’ άκρου εις άκρον.
Ήταν ένα περίεργο σκηνικό, μέσα σε ένα λαμπερό πρωινό, με τον ουρανό καταγάλανο και τον ήλιο να καίει, Νοέμβριο μήνα. Με τις καμπάνες να χτυπούν, τα πλοία να σφυρίζουν, τα ρυμουλκά να σχηματίζουν αψίδα με τους πίδακες του νερού και το λιμάνι να εορτάζει.
“Αυτή είναι η Ελλάδα” σκέφτηκα μέσα μου, αναλογιζόμενος ότι όλος αυτός ο κόσμος, που περίμενε το ιερό σκεύος, δεν είναι “θεοφοβούμενοι”, “οπισθοδρομικοί” ή ότι άλλο τους “κολλάνε” κάθε τόσο οι “προοδευτικοί” της χώρας μας.
Είναι άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, που μεγάλωσαν μέσα σε παραδόσεις και πίστη, την οποία σέβονται και τιμούν.
Όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να “αλλάξουν την Ιστορία”, η Ορθοδοξία έχει βαθιές και δυνατές ρίζες στην πατρίδα μας. Έκανα κι εγώ τον σταυρό μου, κι έτρεξα στην Αγία Τριάδα ν’ ανάψω κερί και να γράψω στα “υπέρ αναπαύσεως” τα ονόματα των γονιών μου και των πεθερικών μου.
Επειδή έτσι μεγαλώσαμε, έτσι μάθαμε. Κι επειδή έτσι μας αρέσει!
Δημήτρης Καπράνος