Αθάνατε, Μεγάλε Ξυλούρη

Και τις τρεις μέρες ήταν εκεί στο Πολυτεχνείο. Και τους κοιτούσε και σχημάτιζε με τα δάχτυλά του το σήμα της νίκης. Και τους εμψύχωνε. Και τους έλεγε τραγούδια. Και πως μια μέρα θα κάνει ξαστεριά. Και δεν σώπασε. Μόνο μετά. Δεν είπε τίποτα ξανά.

Για εκείνες τις μέρες. Η γυναίκα του είχε πει πως δεν ήθελε να μιλάει γι’ αυτά. Επειδή «στο Πολυτεχνείο σκοτώθηκαν άνθρωποι κι εκείνος δεν σκοτώθηκε».

Αυτό ήταν το μεγάλο αηδόνι, ο μέγας Άνθρωπος, ο Νίκος ο Ξυλούρης.