Ταπεινή βράβευση

Τώρα που έχουν περάσει αρκετά χρόνια και έχει καταλαγιάσει ο θόρυβος και οι ενθουσιώδεις εκδηλώσεις και εντυπώσεις, για τη βράβευση με το Νόμπελ Οικονομίας του Αμάρτια Σεν, του οικονομολόγου των φτωχών όπως αποκαλείται, είναι ίσως φρόνιμο να ρίξουμε μια ματιά στους λόγους στους οποίους οφειλόταν η θετική εκείνη απόφαση.

Τι είχε τελικά οδηγήσει στην ιδέα να δοθεί επιμελημένη σημασία σε μια θεωρία που για πάρα πολλά χρόνια τώρα βρισκόταν στο περιθώριο και στο πυρ το εξώτερον;

Όλοι το καταλαβαίνουμε καθώς καθημερινά βλέπουμε τις μεγάλες βιοτικές ανισότητες που υπάρχουν μεταξύ των λαών και οι οποίες συνεχώς μεγαλώνουν την απόσταση που χωρίζει τον λιμοκτονούντα από τον επιμελώς και επαρκώς διατρεφόμενο και ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους θεωρητικούς ή πρακτικούς οπαδούς του σημερινού ακραίου οικονομικού συστήματος που κρατούν τα ηνία της κοσμικής ευτυχίας στα χέρια τους.

Αφού περάσαμε, μέσα στον εικοστό αιώνα, από μεγάλες και σοβαρές τρικυμίες και παραλείψαμε ως μη γενόμενες παλαιότερες Οικονομικές καθιζήσεις και Παγκόσμιους πολέμους. Ήρθαμε επί τέλους σε συνεννόηση όπως – όπως, ύστερα από πολλών χρόνων πολιτική και οικονομική αντιπαράθεση και προσκυνούμε όλοι το βωμό ενός πιστεύω περισσότερο αρνητικού και άδικου.

Προχωρώντας παρά πέρα φτάσαμε στο σημείο να υπερπαράγουμε, πολλές φορές με μεταλλαγμένα είδη, και να καταστρέφουμε την παραπάνω παραγωγή για να μην πέσουν οι τιμές και τα κέρδη.

Ξεπεράσαμε τη δυσκολία που θέλει η γνώση και η βούληση, οι προηγμένοι να ενισχύουν πραγματικά τους πέραν των συνόρων τους ενδεείς, και εγκλωβιστήκαμε στο επίπεδο να εξαθλιώνουμε τους πάντες, όταν αυτό πρόκειται να στηρίξει τα υπέρ μας.

Προτάξαμε ως πρότυπο για τον φτωχό την καταναλωτική απόλαυση που καταστρέφει τον άνθρωπο και τον καθιστά απρόσωπη μονάδα, και προσπαθήσαμε να ρυθμίσουμε τις ανάγκες του σύμφωνα με τα ξεπερασμένα μηχανιστικά δεδομένα του δικού μας κοινωνικού συστήματος.

Ο Αμάρτια, ο άνθρωπος που ξεκίνησε δύσκολα τη ζωή του, με δοκιμασία, τόσο σωματική, από τις ασθένειες, όσον και πολιτική – πολιτιστική, ως προερχόμενος από φτωχή και υπόδουλη χώρα, έφτασε στην κορυφή της μεγάλης επιστήμης, στηριζόμενος στη δύναμη των φτωχών.

Δεν είναι η μόνη φορά που βραβεύεται η φτώχεια. Αναγνωρίστηκε και η Μητέρα Τερέζα. Προβάλλονται ακόμα διάφοροι Διεθνείς Οργανισμοί όπως η UNICEF και ο Ερυθρός Σταυρός που σκοπό έχουν την ανακούφισή της.

Όμως είναι αξιοσημείωτο ότι, ενώ δημιουργούνται Οργανισμοί και ξοδεύονται τεράστια χρηματικά ποσά για να απαλύνουν τον πόνο της μεγάλης αυτής πληγής, ποτέ δεν βρέθηκαν ικανοί γιατροί να την θεραπεύσουν.

Της δίνουν από τη μια το παυσίπονο από την άλλη της προκαλούν πολλαπλές παρενέργειες ώστε να επιδεινώνεται διαρκώς η κατάστασή της.

Ως Μέγας ιατρός και Ταπεινός αρχιερέας, προσπαθεί ο βραβευθείς να εισέλθει στον μυστηριακό περίβολό της και να θέσει σε κίνηση μηχανισμούς που θα επαναφέρουν στη ζωή τα εκατομμύρια των φτωχών που περιφέρουν τα κορμιά τους χωρίς ελπίδα.

Αυτή την ελπίδα, λίγο πριν τελειώσει, θέλησε η Σουηδική Ακαδημία να αναστήσει. Να βεβαιώσει την ύπαρξη του εαυτού και του σκοπού της. Να στηρίξει τη μοναδικότητα της ανθρώπινης οντότητας.

Οι διαστάσεις του μηδενισμού δεν περιορίζουν το είναι, απλώς το επιβεβαιώνουν.