Το παραμυθάκι της Φωνής…Το σύννεφο είναι ζωή

«Πάρε το καφεδάκι σου και βγες έξω να σου πω μια ιστορία» άκουσα μια παράξενη φωνή από το πουθενά. Μου αρέσουν οι ιστορίες και με τίποτα δεν ήθελα να αρνηθώ την εξαιρετική αυτή πρόσκληση.

Η γαλήνια φωνή ξεκίνησε:

Κάποτε κοίταξα ψηλά στον ουρανό κι είδα δυο σύννεφα. Το ένα μπορούσε να φέρει βροχή στη διψασμένη γη, όμως το άλλο δεν ήταν σε θέση.

Αυτό που δεν είχε φέρει ποτέ νερό δεν ήξερε πως ήταν σύννεφο. Μόλις όμως είδε πως η γη είχε την ανάγκη του, τότε έγινε.

Στην αρχή δεν ήταν εύκολο να αντέξει το βάρος του νερού, αλλά έκανε μεγάλη προσπάθεια.

Το βοήθησαν να μάθει τη δουλειά του, τα ποτάμια, οι λίμνες ακόμα και τα ρυάκια. Τα βουνά του έδωσαν τη σοφία τους και σιγά σιγά το βάρος του νερού έγινε πολύ μικρό.

Τότε μια χαρά το πλημμύρισε και άρχισε το ταξίδι στον ουρανό. Έψαχνε για μέρη που το είχαν ανάγκη. Τότε κατάλαβε πόσο μαγική ήταν η βροχή. Πήρε την ευθύνη, γιατί κατανόησε τη ζωή!

Και τι είναι η ζωή χωρίς πίστη, ελπίδα, ειρήνη και αγάπη; «Αχ αυτό είναι και το πνεύμα των Χριστουγέννων» ψιθύρισα κοιτάζοντας ψηλά  μέχρι να συναντήσω το σύννεφο της καρδιάς μου.

Αγαπώ τα σύννεφα. Όχι τη συννεφιά. Το σύννεφο το βλέπεις! Έχει μορφή, σχήμα, χρώμα. Το ταξιδεύεις στη φαντασία σου.

Είναι τόσο μαγικό να μπορείς μέσα στα σύννεφα να βλέπεις τα παραμύθια να βολτάρουν, λες κι μια ωραία ευχή!

Ζωή Μπούζα