Το παραμυθάκι της Φωνής

Μου τα είπε ένα πουλάκι!

Κάτω από μια γέρικη βελανιδιά  βρισκόταν ένα μεγάλο εργοστάσιο που έφτιαχνε μαντολάτα Σύρου, κουφέτα με καρύδα, λουκούμια γεμιστά, κουραμπιέδες αμυγδάλου και μελομακάρονα σοκολατένια.

Μη με ρωτήσετε τίνος είναι αυτή η εταιρεία. Άκουσα να λένε διάφορα.

Όμως εγώ λέω πως ανήκει στα εργατικά καλικαντζαράκια.

Δουλεύουν εκεί φτιάχνοντας εξαιρετικά επιδόρπια, τραγουδώντας πάντα με χαρά μέχρι τη μέρα που εξαφανίζονται.

Μια μέρα που περνούσα δίπλα από την παράξενη βελανιδιά μου ήρθε μια γλυκιά μυρωδιά που νομίζω ξέχασα ό,τι ήξερα.

Και τότε άρχισα να μιλάω παράξενα.

Θα σας πω ένα παραμύθι για το οποίο δεν ξέρω τίποτα. Ελάτε να το ακούσετε όσοι δεν ακούτε. Η είσοδος είναι δωρεάν, οπότε πληρώστε στην πόρτα. Τώρα πάρτε μια καρέκλα και καθίστε κάτω.

Μια φωτεινή μέρα στη μέση της νύχτας είδα ένα στραγάλι να κυλά στην άσφαλτο, πάνω στο χώμα! Εκείνη τη στιγμή τρέχει να το πιάσει ένας καραφλός άντρας με ξανθά μαλλιά. Άκουσε το θόρυβο η φίλη μου που δεν ακούει. Την έχω εδώ μαζί μου να πει αυτά που δεν ξέρει.

Ο σοφός παππούς άρχισε να τρέχει με το μπαστούνι του. Ένας γυμνός που περνούσε, έβαλε τα χέρια στις τσέπες και πήγε προς το ποτάμι. Μπήκε κατευθείαν στο βαγόνι. Το σπίτι του ήταν στη γωνία στη μέση του τετραγώνου. Ήταν ένα διώροφο σ’ ένα άδειο οικόπεδο.

Κατέβηκε από το τρένο που δεν είχε μηχανή και έπεσε πάνω σ ένα τοίχο χωρίς να ακουστεί. Μετά έπεσε μέσα σε μια στεγνή λακκούβα κι έγινε μούσκεμα.

Όλα αυτά τα παρακολούθησα από τη γωνία ενός  τραπεζιού που ήταν στρογγυλό δηλαδή ροτόντα. Ναι ναι αλήθεια σας λέω!

Εάν δεν πιστεύετε αυτά που σας έγραψα, να έρθετε τα Χριστούγεννα στη μαγευτική Μουσουνίτσα, να δείτε τη μυρωδάτη βελανιδιά αυτοπροσώπως!

Ίσως να σας ζαλίσει η φύση και να μιλήσετε κι εσείς διαφορετικά.

Μπορεί!

Ζωή Μπούζα