Γιατί να ονειρεύονται μόνο τα παιδιά;
Δεν γνωρίζω από όνειρα, μ’ αρέσει όμως να τα ακούω γιατί πιστεύω ότι εκφράζουν αυτούς που τα βλέπουν και βασικά είναι πολύ όμορφο να βλέπεις όνειρα που σε γεμίζουν. Γι’ αυτό εξάλλου και οτιδήποτε είναι πάρα πολύ καλό το ονομάζουμε όνειρο. Όνειρο είναι κάτι το άπιαστο, κάτι που δεν μπορούμε με τίποτα να το κάνουμε δικό μας. Το βλέπουμε να φεύγει και δεν μπορούμε να το συγκρατήσουμε. Το επιθυμούμε, το θέλουμε, το κυνηγάμε μα είμαστε πάντοτε μακριά του.
Έτσι, ένοιωσα πραγματικά όμορφα όταν προχτές ένα μικρό κοριτσάκι με ρώτησε αυθόρμητα αν ήθελα να μου πει ένα όνειρο που είχε δει. Της απάντησα ναι και άρχισε να μου εξιστορεί με λεπτομέρειες το όνειρό της που ήταν πολύ ωραίο και ευαίσθητο. Ήταν από αυτά που μόνο τα παιδιά μπορούν να δουν και να το φέρνουν πάλι και πάλι στο μυαλουδάκι τους, λες και θέλουν να το κάνουν δικό τους, καταδικό τους. Θα το αναφέρω όπως το θυμάμαι και πιστεύω ότι θα αρέσει και σε σας.
«Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα και είχα βγει βόλτα από το πρωί. Περπατούσα σε ένα μέρος που ήταν πεδινό. Παντού υπήρχε γρασίδι. Ένα όμορφο και απαλό γρασίδι. Ξαφνικά βλέπω λίγο πιο μακριά κάποια κόκκινα σημαδάκια που στόλιζαν το απέραντο αυτό πράσινο χαλί. Πηγαίνω κοντά και τι να δω; Όλα αυτά τα κόκκινα σημαδάκια ήταν μικρά κόκκινα ζωάκια σαν μπαλίτσες, που έπαιζαν χαρούμενα. Παίρνω ένα στο χέρι μου, και ήταν τόσο μα τόσο απαλό και τρυφερό! Αρχίζω να φεύγω, όμως το ζωάκι αυτό όσο πήγαινε και μίκραινε, στο τέλος πίστευα ότι θα το έχανα, τόσο μικρό είχε γίνει. Όμως αυτό έμενε πάντα στην παλάμη μου. Στο γυρισμό ξαναπέρασα από το σημείο που είχα δει τα μικρά αυτά ζωάκια και τότε βλέπω ότι είχαν μεταμορφωθεί σε μικρές διάφανες ανθρώπινες φιγουρίτσες που έψαχναν γύρω γύρω για να βρουν το ζωάκι που εγώ είχα πάρει. Ανοίγω τα χέρια μου και τι να δω! Το μικρό μου ζωάκι είχε γίνει μια μικρή διάφανη νεραϊδούλα. Σκύβω και την αφήνω δίπλα στις άλλες μικρές ανθρώπινες φιγουρίτσες. Αυτές μόλις είδαν τη χαμένη τους αδελφούλα, έστησαν έναν τρελό χορό και εγώ έμενα να τις κοιτώ και να τις κοιτώ μαγεμένη! Αλήθεια, τι σημαίνει αυτό μου το όνειρο;»
Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Που να ξέρω από όνειρα και μάλιστα μικρών παιδιών που είναι τόσο μα τόσο τρυφερά; Πιστεύω όμως ότι τα παιδικά όνειρα πρέπει να έχουν να κάνουν με όλες αυτές τις γιορτές που πλησιάζουν και με αυτά που τα παιδιά περιμένουν από όλους εμάς τους μεγάλους. Τα παιδιά θέλουν τα παιχνίδια τους, θέλουν να ζουν σε ένα κόσμο που είναι μόνο για αυτά. Ονειρεύονται ότι ακριβώς επιθυμούν και δεν διστάζουν να ρωτούν και να ξαναρωτούν για αυτά τα ωραία όνειρα που κάνουν τη ζωούλα τους να διαφέρει από τη δική μας.
Πόσο όμορφα αισθάνθηκα από αυτό το όνειρο του μικρού αυτού κοριτσιού! Μου ερχόταν να το πάρω από το χέρι και να το οδηγήσω σε ένα απέραντο παιχνιδότοπο και να του πω να διαλέξει ότι του αρέσει και εγώ θα του το χάριζα. Η καρδιά μου είχε γίνει σε μια στιγμή πιο τρυφερή και από αυτή του παιδιού και ήταν έτοιμη να δεχτεί κάθε θυσία και να πραγματοποιήσει κάθε επιθυμία.
Όμως η μικρή μου είπε: «μην πεις πουθενά για το όνειρό μου. Είναι δικό μου και μόνο δικό μου και κανείς δεν θέλω να μου το πάρει!». Και βέβαια πώς να πάρεις το όνειρο; Πως να πάρεις κάτι που δεν σου ανήκει που δεν ήρθε ποτέ σε σένα; Μακάρια τα παιδάκια, ότι αυτά μπορούν να βλέπουν χαρά στα όνειρά τους και να ξυπνούν με το γέλιο στα χείλη. Εμείς οι μεγάλοι το μόνο που ίσως πρέπει να κάνουμε είναι, όχι μόνο να μην γκρεμίζουμε τα όνειρα των παιδιών αλλά το αντίθετο να βοηθούμε ώστε αυτά να γίνονται πραγματικότητα.