“Η φυσαρμόνικα των Χριστουγέννων”

Τέτοια περίοδο δεν είχε παιχνίδι με τους φίλους. Τέτοιες μέρες εγώ ήμουν κλεισμένος στο σπίτι και προσπαθούσα να μάθω φυσαρμόνικα.

Έπρεπε μέχρι τα Χριστούγεννα να παίζω τα κάλαντα! Μου έμενε λίγος χρόνος ακόμη.

Την περασμένη χρονιά είχα δει δύο νεαρούς, από ένα διπλανό χωριό, να παίζουν τα κάλαντα με κλαρίνο και νταούλι, και είχαν γεμίσει ένα χάλκινο μπακιράκι με χρήματα.

Έλεγαν πως θα τα δώσουν σε μία φτωχή οικογένεια…

Κανένας δεν τους πίστευε, αλλά όλοι έβαζαν το χέρι στην τσέπη!

Η ιδέα τους πάντως με έβαλε σε σκέψη.

Θα προσπαθούσα να συγκινήσω και γω τους νοικοκύρηδες με τον μελωδικό ήχο της φυσαρμόνικας!

Δεν άντεχα κάθε χρόνο, να γυρίζω όλο το χωριό για να γεμίζω μια τσάντα με σύκα, καρύδια και ξυλοκέρατα!

Στην καλύτερη, να μαζεύω μερικές δεκάρες, εικοσάρες, και ελάχιστα φράγκα από τους συγγενείς.

Αυτή η πίκρα βέβαια ξεθύμαινε στο τέλος του χρόνου, και κάθε παραμονές Χριστουγέννων, μόλις έκλειναν τα σχολεία, ετοιμαζόμουν πάλι για τα κάλαντα.

Άδειαζα την πάνινη τσάντα του σχολείου, έφτιαχνα ένα μεγάλο ραβδί για τα σκυλιά, και αγόραζα μπαταρίες και λαμπίτσες για τον φακό.

Τα κάλαντα άρχιζαν από το σούρουπο, αλλά μας πήγαινε μέχρι αργά, και επειδή τα φώτα ήταν λιγοστά τότε στο χωριό, ο φακός ήταν απαραίτητος.

Έλεγαν μάλιστα ότι τα σκυλιά φοβούνται, άμα τους στρέψεις κατάματα το φως.

Η πρωτοτυπία λοιπόν φέτος θα ήταν η φυσαρμόνικα.

Είχα μάθει πολύ καλά το “καληνεσπέραν άρχοντες” και το “άγια νύχτα”.

Θα τα έπαιζα εναλλάξ, γιατί τα σπίτια είναι κοντά το ένα με το άλλο, κι έτσι θα άκουγαν οι γείτονες και τις δύο μελωδίες.

Μη μας περάσουν και για ευκαιριακούς μουσικούς, ότι μάθαμε ένα κομμάτι και παίζουμε μόνο αυτό…

Αφού σχεδιάστηκαν όλα με κάθε λεπτομέρεια, βγήκα στην γύρα.

Η αρχή ήταν απογοητευτική. Ένα μανταρίνι και μια χούφτα κάστανα, άβραστα και σκουληκιασμένα.

Σιγά σιγά όμως ήρθε και ισορρόπησε το πράμα.

Σε δυο ώρες δεν πίστευα στα μάτια μου. Πήγα κάτω από την λάμπα μιας κολόνας και είδα ότι η τσάντα κόντευε να γεμίσει με δεκάρες εικοσάρες και πενηντάλεπτα.

Και το κυριότερο, άκουγα από όλους παινέματα για το παίξιμο της φυσαρμόνικας.

Εκείνο το “μπράβο Νίκο, μπράβο, και του χρόνου”, ήταν όλα τα λεφτά για μένα!

Η κορύφωση ήρθε όταν βρέθηκα σε ένα σκοτεινό μέρος και έστρεψα τον φακό προς τα πάνω. Ένα φωτεινό τούνελ ξεκίναγε από τον ουρανό και έφθανε ως εμένα. Ήμουν λουσμένος στο φως. Τί ευτυχία ήταν εκείνη!

Με αυτή την ψυχολογία του θριαμβευτή έφθασα στο σπίτι.

Άδειασα την τσάντα με καμάρι!

Η μάνα μου χαμογελαστή, μ’ αγκάλιασε και με φίλησε, “άντε και του χρόνου αγόρι μου, να είσαι γερός”.

Μίλαγε ψιθυριστά, μη ξυπνήσουν τα μικρά μου αδέρφια, που ήδη είχαν κοιμηθεί.

Ξημέρωναν Χριστούγεννα!

Εγώ όμως ήθελα να ξαναζήσω απ’ την αρχή την παραμονή των Χριστουγέννων, να ξαναπαίξω τα κάλαντα με την φυσαρμόνικα!

Ήταν η άγια νύχτα, η νύχτα γιομάτη θαύματα, η νύχτα σπαρμένη μάγια!

Παρακαλούσα και περίμενα το θαύμα! Να ξαναζήσω τα κάλαντα!

Με αυτήν την προσμονή με πήρε ο ύπνος.

Ο χρόνος όμως είναι αλύπητος, δεν γυρίζει ποτέ πίσω!

Καλά Χριστούγεννα!

Νίκος Καρβουνάς Πνευμονολόγος

Πειραιάς