Μπριλή Μαίρη

Σε έναν φτερωτό φίλο

 

Στο λεκιασμένο από καφέ

των πρωινών μας τραπεζομάντηλο

πάντα έπεφτες θύμα,

φτερωτέ μου φίλε.

Σε ξελόγιαζε η λευκή κρυσταλλική ζάχαρη

στα τραγανά κομματάκια μπισκότου

που τάχα με αφέλεια έριχνα.

Μικρό πουλί ήσουν,

πώς να με αντέξεις

στις φτερούγες σου

όταν σου ζητούσα

να με πάρεις μαζί σου;

Φοβόσουν, κι ούτε το βάρος της παρουσίας μου άντεχες.

Καλά το είχα καταλάβει και κρατούσα τις αποστάσεις μου.

Ναι, με φοβόσουν κι ούτε με άντεχες.

Γι’ αυτό κάθε φορά τιτιβίζοντας μια δικαιολογία,

φτερωτέ μου φίλε,

έφευγες.

 

Μαίρη Μπριλή