Μπριλή Μαίρη

Ένα «τάχα μου» ποίημα

Εγώ θα την ονομάσω Κυριακή

κι ας μη θυμάμαι καλά

ποια ήταν πραγματικά αυτή η μέρα

που έπαιζε με τα γιορτινά της.

Καθόμασταν στα σκαλιά,

όταν έκανα «τάχα μου»

πως κρυώνω.

Εσύ έβγαλες αμέσως το σακάκι

και το έριξες στους ώμους μου.

Μετά από αυτή

τη δική μου προσποίηση

και την απροσποίητη

δική σου θέρμη,

θα μπορούσα

να είχα συμπεράνει

πως μια αδούλωτη αγάπη

στις ψυχές μας

είχε φωλιάσει.

Όμως, όταν οι μέρες κλαίνε

και δεν είναι Κυριακές

ούτε καν γιορτινές,

κάθομαι και σκέφτομαι

μήπως ένα «τάχα μου» ποίημα

θα μπορούσε να αναθερμάνει

τη σχέση μας.

Όμως αυτόματα καταλήγω

στο συμπέρασμα

πως τα δικά μου ποιήματα

είναι αποκλειστικά και μόνο

γι’ αυτούς που μ’ αγαπούν.

 

Μαίρη Μπριλή