Λαουτάρης Εμμανουήλ

Παραμονή Πρωτοχρονιάς

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, κι είμαι στην παραλία

μαζί μου ο χρόνος ο παλιός, κι ο νέος που θα ’ρθεί

ν’ ακούσω να σφυρίζουνε του λιμανιού τα πλοία

και να μη νοιάζομαι αν κανείς δεν θα μου ευχηθεί.

Ψηλά δυό αστέρια λάμπουνε, κάτω χιλιάδες φώτα

στο ψεύτικο το φέγγος τους, φαντάζω εγώ γυμνός,

νοιώθω νάμαι σ’ ανάκριση, μ’ αμπαρωμένη πόρτα

και λίγο σαν να ντρέπομαι, που είμαι ζωντανός.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, κι η παραλία μόνη

όλοι κλεισμένοι από νωρίς, ίδιοι με τρωκτικά,

να βλέπουν τηλεόραση, κι έξω από το μπαλκόνι

ο Άϊ – Βασίλης να κοιτά, με μάτια σκεπτικά.

Ξέρω το τι θα αισθανθώ, θυμάμαι από τα πέρισυ

φωτοβολίδες, φώσφορα, ήχος από φιλί,

κι απ’ τα μπαλκόνια τ’ ανοιχτά, μ’ αρέσει δεν μ’ αρέσει,