«Ο Βαγγέλης και το πνεύμα των Χριστουγέννων»
Εκείνη την χρονιά οι δυνάμεις του “καλού” υπερίσχυσαν!
Αφού μπόρεσαν να υποτάξουν ένα σκληρό και ατίθασο παιδί, σήμαινε ότι στο τέλος το “καλό” βγαίνει πάντα νικητής!
Ο Βαγγέλης ήταν ένα δύσκολο παιδί. Καυγάδιζε συνεχώς, έβριζε, και αντιμιλούσε ή προκαλούσε τους δασκάλους.
Λες και επεδίωκε τις τιμωρίες, και τις ξυλιές από τον αυστηρό Διευθυντή.
Έτσι έδειχνε ότι αντέχει, ότι είχε γίνει άνδρας!
Ήταν ο φόβος και ο τρόμος των παιδιών, και το άλυτο πρόβλημα των δασκάλων.
Η νεαρή πρωτοδιορισμένη δασκάλα, η δεσποινίς Φωτεινή, είχε έρθει ορεξάτη για δουλειά. Με φρέσκιες ιδέες και πρωτόγνωρη διάθεση για προσφορά. Καταπιάστηκε με πολλές δραστηριότητες, πέραν των εκπαιδευτικών της υποχρεώσεων.
Τα “Κατηχητικά Μαθήματα” που καθιέρωσε, και ο “Σύλλογος Κυριών και Δεσποινίδων”, προκάλεσαν μια ώσμωση, που άμβλυνε κάθε προϋπάρχουσα αντίθεση μεταξύ των συγχωριανών.
Αγαπήθηκε αμέσως από όλους.
Δείγματα της δουλειάς της παρουσίασε στον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου.
Τα ποιήματα, και τα θεατρικά σκετς εντυπωσίασαν όλο το χωριό!
Τις παραμονές των Χριστουγέννων παράγγειλε ένα μεγάλο πεύκο. Άπλωσε στα φύλλα του τούφες από βαμβάκι, και ζήτησε από όλα τα παιδιά να φέρουν ένα στολίδι, κι ένα δωράκι, που τα κρέμασε στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Θα γινόταν κλήρωση των δώρων.
Θα ήταν ουσιαστικά μια ανταλλαγή των δώρων με την διαδικασία του λαχνού.
Όλα τα παιδιά ανταποκρίθηκαν, και το διασκέδαζαν.
Μόνο ο Βαγγέλης δεν συμμετείχε. Και όταν ένας συμμαθητής του τον ρώτησε τί έφερε, απάντησε χυδαία με παλιόλογα, που ακούστηκαν από όλους.
Η δεσποινίς Φωτεινή έκανε πως δεν άκουσε.
Είπε στα παιδιά να κολλήσουν στα τζάμια των παραθύρων αστεράκια φτιαγμένα από κόκκινο και χρυσαφί γλασέ χαρτί.
Η ίδια κρατούσε ένα μεγάλο κόκκινο αστέρι. Θα ταίριαζε στο ψηλότερο σημείο του παράθυρου. Από έξω θα φάνταζε όμορφα!
Τα παράθυρα του σχολείου ήταν πολύ ψηλά.
Μόνο λίγοι μαθητές των μεγάλων τάξεων μπορούσαν να φτάσουν εκεί πάνω για να το τοποθετήσουν.
Η δεσποινίς Φωτεινή πλησίασε τον Βαγγέλη…
Όλοι πάγωσαν, νόμισαν ότι θα του κάνει παρατήρηση για τα παλιόλογα που εκστόμισε.
Και φοβόντουσαν την αντίδρασή του.
“Βαγγελάκη, εσύ που είσαι ο πιο δυνατός εδώ μέσα, μήπως θα μπορούσες να ανέβεις εκεί ψηλά να κολλήσεις αυτό το αστέρι;”
Σιγή ασυρμάτου. Η αγωνία στο κατακόρυφο!
Και σε λίγο, “μάλιστα κυρία”.
Με ένα σάλτο σκαρφάλωσε ο Βαγγέλης ψηλά, κόλλησε το τεράστιο αστέρι πάνω πάνω, και περιχαρής κοίταξε προς τα κάτω την δασκάλα, που του έκανε νεύμα ευχαριστίας.
Τα κατάφερε ο Βαγγέλης, όπως κατάφερε η δεσποινίς Φωτεινή να μετατρέψει, με κείνον τον γλυκό δικό της τρόπο, το αγρίμι σε αρνάκι.
Από εκείνη την ημέρα ο Βαγγέλης έγινε υπόδειγμα μαθητή.
Να τον έβλεπες με πόση διακριτικότητα, στοργή και καλοσύνη άπλωσε το χέρι του στον ώμο του Κωστάκη, που δύο μέρες νωρίτερα είχε χάσει τον πατέρα του.
“Κουράγιο ρε Κώτσο, και όπως είπαμε, ό,τι χρειαστείς εδώ είμαι εγώ!”.
Τω όντι, ήταν το πνεύμα των Χριστουγέννων…!
Νίκος Καρβουνάς
Ιατρός Πνευμονολόγος