Μια αξέχαστη πίτα
Ο Ιανουάριος, εκτός των άλλων, είναι και ο μήνας των πιττών. Δεν υπάρχει μέρα που να μην κόβεται κάποια πίτα, που να μην γίνεται κάποια εκδήλωση. Γιατί στην πραγματικότητα η κοπή της Βασιλόπιτας, γι’ αυτή την πίτα πρόκειται, είναι ένα πατροπαράδοτο έθιμο που έρχεται από πολύ παλιά. Τώρα μάλιστα στις μέρες μας έχει πάρει και άλλη διάσταση. Όταν λέμε κοπή της Βασιλόπιτας για το καλό της Νέας Χρονιάς, εννοούμε μια εκδήλωση πολύ κοσμική που έχει να κάνει με καλό φαγητό και διασκέδαση. Ουσιαστικά είναι η πρώτη ομαδική διασκέδαση του καινούργιου χρόνου και σηματοδοτεί την ευχή και την θέληση να πάνε όλα καλά.
Θα αναφερθώ στο πρώτο κόψιμο της πίττας που είχα πάει, κάποια χρόνια παλαιότερα χρόνια και ομολογώ πως πολύ το είχα χαρεί. Ήταν το κόψιμο της πίτας που έκανε κάθε χρόνο στο σπίτι – γραφείο της, η εκπαιδευτικός, μακαριστή πλέον, συγγραφέας, ποιήτρια και ερευνήτρια Γεωργίας Κοτζιά – Βυζάντιου στην Καστέλα, στον Πειραιά.
Έξι Ιανουαρίου, τότε, ανήμερα της μεγάλης γιορτής των Φώτων, ανηφόρησα σιγά – σιγά, με τα πόδια, από το Πασαλιμάνι προς την πλατεία Αλεξάνδρας και συνέχισα παραλιακά όλο αυτό τον υπέροχο δρόμο που ενώνει τον Πειραιά με το Φάληρο, με σκοπό να απολαύσω την φανταστική διαδρομή μέχρι τον τόπο της εκδήλωσης. Ήμουν γοητευμένος από τον λαμπρό Πειραιώτικο ήλιο, που στραφτάλιζε πάνω στην θάλασσα και την έκανε να παίρνει τέτοιες αποχρώσεις που σε έκαναν να νομίζεις ότι ο παράδεισος μετακόμισε στη γη. Ευχαριστούσα πραγματικά το Θεό που μας αξιώνει να ζούμε σε αυτό τον ευλογημένο τόπο, μακριά από παλίρροιες, τσουνάμια, θύελλες, τυφώνες και ανεμοστρόβιλους. Στην Ελλάδα μόνο από τις κακές πράξεις μας, παθαίνουμε τις καταστροφές.
Το οίκημα της κ. Κοτζιά, είναι πάνω σε αυτή τη διαδρομή και αποτελεί κόσμημα για τον Πειραιά, καθώς είναι ένα λαμπρό νεοκλασικό που στέκει πάνω από τα βράχια της παραλίας του Παρασκευά και φαίνεται ωσάν να εποπτεύει ολόκληρη την περιοχή. Έχει μια πράγματι φανταστική θέα αυτό το σπίτι και όταν υπάρχει διαύγεια φαίνεται το Σούνιο, η Αίγινα, τα βουνά της Πελοποννήσου, η Σαλαμίνα κλπ.
Η κοπή της πίττας έγινε παρουσία των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της Παγκόσμιας Οργάνωσης Ψυχικής Υγείας, δια της Παιδείας, της οποίας Πρόεδρος ήταν Γεωργία Κοτζιά, ή Γίτσα όπως την καλούσαν οι φίλοι της,και πολλών μελών και φίλων. Ήταν πολύ ζεστή και ανθρώπινη, όπως ακριβώς και η ίδια η οργάνωση και τα μέλη της. Χαίρεσαι ειλικρινά να βρίσκεσαι μεταξύ ανθρώπων που έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους το κοινό καλό και αγωνίζονται με αυταπάρνηση για την ανθρωπότητα. Ας σημειωθεί ότι η οικοδέσποινα ήταν, εκτός των άλλων είναι και Πρόεδρος του Σπιτιού για την Ευρώπη, Πειραιά και Νήσων, με δεκάδες επιτυχημένες εκδηλώσεις στο ενεργητικό της.
Στην κοπή της πίττας είχα διακρίνει, εκτός άλλων και, τον δικηγόρο και Αντιπρόεδρο του Δημόσιου Γηροκομείου Πειραιά Νικόλαο Θεοχάρη, την εφοπλίστρια Ζωή Ποταμιάνου, την γεωλόγο Βέττα Βαλλιανάτου, την Ρένα Βαρβαρέσου και πολλούς άλλους, που χάρηκαν και αυτοί την όμορφη εκδήλωση που συνοδεύτηκε από πλούσιο φαγητό, εκλεκτό κρασί και διαλεκτά γλυκίσματα. Οι ζεστές ευχές έδωσαν και πήραν μεταξύ των καλεσμένων και πολλοί από αυτούς ήταν ιδιαίτερα συγκινημένοι από την αναπόληση χαρούμενων στιγμών, και δεσμών φιλίας, που έχουν διάρκεια πολλών χρόνων.
Εύχομαι να υπάρχουν πάντοτε άνθρωποι που να έχουν τη διάθεση, το κουράγιο και τη δύναμη να γιορτάζουν το κόψιμο της ετήσιας Βασιλόπιτας με γέλιο, χαρά και επιτυχία. Να μοιράζουν το απλόχερα και από καρδιάς ευχές και φιλιά για κάτι καλύτερο, που σίγουρα θα έρθει αν πραγματικά το θέλουμε. Έχουμε μάλιστα πολλά παραδείγματα ανθρώπων που κατάφεραν πάρα πολλά με την πίστη και τη ζωντάνια της σκέψης τους. Μπορούμε να ζούμε Ειρηνικά, χωρίς πόλεμους και αντιπαραθέσεις, χωρίς έριδες και μίση. Σαν άνθρωποι!
Είχαμε δώσει όλοι τα συγχαρητήριά μας στην οικοδέσποινα αείμνηστη Γεωργία Κοτζιά και τους συνεργάτες της για την ανθρώπινη εκείνη εκδήλωση.