Παναγιωτίδης Απόστολος

Μη γονατίζεις

 

Τραίνα φύγαν, φρίκης νύχτα.

Δάκρυσαν μάτια. Πληγώθηκαν καρδιές.

Στο δρομάκι μαραθήκαν οι ροδιές,

πόσοι όμως και πάλι

την αυλή του σπιτιού τους θα δουν

με τη γαρδένι’ ανθισμένη

και το σκύλο, στη βρύση κοντά,

να τους προσμένει;

 

Κρότοι, λάμψεις, θάνατος, χαμός,

κονταροχτυπιούνται η λογική

κι ο παραλογισμός.

Πολύ το αίμα.

Δεν είναι ψέμα.

Το λαιμό, σου σφίγγει ο καημός.

Όπως όμως μουσκεύει

το μαξιλάρ’ η αγωνία, ψιθυρίζεις:

«Κράτα Ουκρανία. Μη γονατίζεις».

 

Απόστολος Παναγιωτίδης