Ψυχανεμίσματα…Στην εποχή της εικονικότητας και του περιτυλίγματος
Θυμάμαι τα παλιά τα χρόνια, με πόση χαρά περιμέναμε τα Χριστούγεννα και τις γιορτές να έρθουν! Μια μαγεία στην ατμόσφαιρα, μια αδιόρατη χαρά και προσδοκία κι ας μην υπήρχαν όλες οι ανέσεις, και με λίγα και με πολλά, η μαγεία ήταν μαγεία! Περιμέναμε την παραμονή την καθιερωμένη βόλτα στη φωτισμένη πόλη για ψώνια και μετά λουκουμάδες στον ‘’Κρίνο’’. Περιμέναμε με χαρά να φορέσουμε τα καλά μας να πάμε στην Εκκλησία και μετά το τραπέζι με την οικογένεια γύρω, συγγενείς και φίλους. Υπήρχε ζεστασιά στις ψυχές, γέλια, χαρά, γλέντι, αίσθημα ασφάλειας. Όλοι μια αγκαλιά.
Τώρα καταλήξαμε στα εθιμοτυπικά μόνο και στο τραπέζι το γιορτινό και πόσο θα κοστίσει. Στην ουσία δε μετράνε τα εδέσματα πάνω στο τραπέζι τόσο, όσο οι άνθρωποι που κάθονται γύρω από αυτό. Και ως συνήθως ακόμα και γεμάτο εδέσματα να είναι, ο καθένας τρέχει να βρει την παρέα του, δύσκολα ζεις εκείνο το παλιό της οικογένειας μαζί στο σπίτι. Πόσοι επίσης θα καθίσουν μόνοι τους στο τραπέζι; Δεν το σκέφτεται σχεδόν κανείς! Κι όμως είναι πιο σοβαρό από το αν θα έχει 10 ειδών εδέσματα το τραπέζι ή 5.
Γενικώς ζούμε με το περιτύλιγμα σε όλα τα θέματα, το περιεχόμενο το έχουμε πετάξει, δεν μας απασχολεί! Κρύα χέρια, παγωμένες ψυχές, απομόνωση και κατάθλιψη. Επικεντρωθήκαμε στην ύλη και τα υλικά αγαθά και ξεχάσαμε τον άνθρωπο μέσα μας… κι ενώ πίστευε κανείς πως αυτά τα χρόνια τα πέτρινα της οικονομικής κρίσης, θα μας έφερναν πιο κοντά, αντιθέτως μας απομάκρυναν περισσότερο. Ο καθένας κλείστηκε πιο βαθιά στο καβούκι του, ζώντας εικονικά μέσω διαδικτύου οι περισσότεροι, ξεχάσαμε τις ανθρώπινες σχέσεις και την προσωπική επαφή και που συναντιόμαστε, ο καθένας με ένα κινητό στο χέρι. Ξεχάσαμε να μιλάμε, να γελάμε, να στήνουμε γλέντι με το τίποτα!
Η κατάθλιψη έχει μπει σχεδόν σε κάθε σπίτι, τα δυσάρεστα νέα επισκιάζουν τα ευχάριστα που σχεδόν τείνουν να εξαφανιστούν ή τουλάχιστον δεν προβάλλονται επαρκώς! Αν σταθεί κανείς έξω από ένα ATM θα δει πρόσωπα σκυθρωπά και λυπημένα. Εισπράττουν στις 23 του μήνα τη σύνταξη του επόμενου και από τις 10 του επόμενου δεν έχουν να φάνε. Οι λογαριασμοί τρέχουν, η ακρίβεια ομοίως, η ζωή έγινε πλέον δύσκολη για πολλούς και αφόρητη για κάποιους.
Γυρίσαμε στις μεταπολεμικές δεκαετίες της φτώχειας και της ανέχειας. Τα 3-70Ε αύξηση στη σύνταξη, σε μια σύνταξη που έχεις πάρει από 500-1000 Ε είναι σκέτη κοροϊδία, μετά από τόσα χρόνια αφαίμαξης των συντάξεων. Ακόμα και εκείνα τα ψίχουλα αναδρομικά που δώσατε στους συνταξιούχους, τους πήρατε το 40% πίσω με την επιβολή φόρου. Τους έχετε ισοπεδώσει τους συνταξιούχους όλες οι Κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Και είναι μια κατηγορία που δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο, και να βρει κάποια δουλίτσα για τσόντα, τους μειώνετε τη σύνταξη. Μόνο οι ‘’μεγάλοι’’ μπορούν ταυτόχρονα να είναι σε πολλά και να εισπράττουν μισθούς. Όσο κι αν προσπαθεί η Κυβέρνηση είτε με το καλάθι του νοικοκυριού, είτε με τις ‘’αυξήσεις’’ στις συντάξεις, είτε με τη επιδότηση στην ενέργεια και τα επιδόματα ελεημοσύνης που μοιράζει, να δημιουργήσει κλίμα ευφορίας, η πραγματικότητα στο σπίτι του καθενός δεν αλλάζει με τσόντες. Αν δεν έχεις ένα στάνταρ εισόδημα ασφαλές, ώστε να ξέρεις και να μπορείς να προγραμματίσεις τις υποχρεώσεις σου και τη ζωή σου, η ζωή είναι αβάσταχτη, μέσα στην ανασφάλεια, την αγωνία για το τι θα σου ξημερώσει και τη θλίψη. Ούτε οι στολισμένες πλατείες και δρόμοι με τα χιλιάδες λαμπάκια, ούτε οι πολυδάπανες δημόσιες φιέστες μπορούν να εξαλείψουν αυτή τη θλίψη και την αβεβαιότητα για το αύριο.
Αν ρίξει κανείς μια ματιά διασχίζοντας δρόμους, σε μπαλκόνια θα δει πως ελάχιστα είναι στολισμένα, εν αντιθέσει με τον υπερστολισμό φέτος σε δημόσιους χώρους και πλατείες. Παρά τα όσα έλεγαν πριν 2-3 μήνες, πως λόγω κρίσης στην ενέργεια όχι φώτα στους δρόμους, όχι λαμπάκια και τα τοιαύτα που το μόνο που προσφέρουν τέτοιου τύπου ‘’ειδήσεις’’ είναι να σου μαυρίσουν την ψυχή. Και τώρα μας καλούν σε εκδηλώσεις, δράσεις, να χαρούμε! Ας το εκμεταλλευτούμε πάντως, έστω και για λίγο να ξεχαστούμε και να νιώσουμε και πάλι παιδιά, αναπολώντας εποχές που υπήρχε ελπίδα, υπήρχε όραμα, υπήρχε αγάπη, υπήρχε οικογένεια.
Νίκη Άννα Παπουλάκου.