Γκρεμίζεται… γιατί δεν το σώζουμε;

Πόσες ιστορίες έχει, άραγε, να διηγηθεί… πόσες παιδικές φωνές… γέλια και χαρές… τα πρώτα παιχνίδια… τα πρώτα άγχη… τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα… εκεί… στην ίδια πάντα θέση, λίγο μετά την «συνοικία των θεών»… παραδομένο στη φθορά του χρόνου και στην αρμύρα της θάλασσας, ξεχασμένο από τους ανθρώπους… κουρασμένο πια μα αγέρωχο… η θέα συγκλονιστική… και το νησάκι του Κουμουνδούρου δυο απλωτές… ο Πειραιάς μιας άλλης εποχής… το σπίτι που γεννήθηκε η μεγάλη Δέσπω Διαμαντίδου… εκεί στις ανηφοριές της Καστέλλας.

Ως πότε θα αγναντεύει το πέλαγος; Πόσο θ’ αντέξει ακόμα στο χρόνο που το δέρνει και στη δική μας αδιαφορία που το πεθαίνει; Μήπως το θεωρούμε σκουπίδι και το στολίσαμε με κάδους;