Λαουτάρης Εμμανουήλ

Πόσα μπορώ να θυμηθώ…

Η θεία η Κοντύλω, ο Λευτέρης, το Μοσχάτο,

τότε που ζούσε η Θειά η Βγενικώ,

κι ο μπάρμπα – Γιάννης, κι εμείς τρέχαμ, εκεί κάτω,

για μια επίσκεψη σε τόπο μαγικό.

 

Και τα παιδιά, η Μάρω, ο Γιάννης, ο Μιχάλης,

πόσο ωραία μου φαινόταν η αυλή!

Μικρός παράδεισος μιας Θείας παραζάλης

πριν απ’ την Εύα, τον Αδάμ, και τη φυγή.

 

Μπροστά απ’ το σπίτι η αλάνα με το χώμα,

μπάλα με σκόνη, και ιδρώτας αλμυρός

πόσα μπορώ να θυμηθώ σαν θέλω ακόμα,

μεστές εικόνος που δεν έσβησε ο καιρός.

 

Είναι βραδάκι, κι είμαι πάλι στο Μοσχάτο,

στων θειών το σπίτι πούν’ σε όροφο με θέα

για να γιορτάσουμε το αίσθημά τους το δροσάτο

και τα παλιά να θυμηθούμε όλοι παρέα.

 

Το χθες, το τώρα, δυό τραγούδια σε ίδιο τόνο,

μόνο που μοιάζει το ένα λίγο θλιβερό,

και η Μάρω ίδια Αμαζόνα μες στο χρόνο

να μου γελά, σαν τον παλιό καλό καιρό.

 

Εμμανουήλ Ι. Λαουτάρης

Από την ποιητική συλλογή

«Ζωγραφίζοντας με λέξεις»

Εκδόσεις Εριφύλη 2009