Ψυχανεμίσματα… Ρεζίλι διεθνώς για την εγκατάλειψη Τατοΐου
Είναι θλιβερό κάθε λίγο με αφορμή διάφορα γεγονότα να διαπιστώνεις τη στενομυαλιά, τη μικροψυχία, την έλλειψη γνώσεων και γνώσης, την κακία, την επιλεκτικά ξύλινη γραμμή σκέψης και κρίσης, με κακοπροαίρετη τάση και το κοντό ανάστημα μιας Κοινωνίας που θες δε θες είσαι κι εσύ μέλος της και δεν ξέρεις αν πρέπει να ”φτύσεις” ή να ”ντραπείς” γι’ αυτό. Είναι αδιανόητα αυτά που γράφτηκαν και ειπώθηκαν την τελευταία εβδομάδα στο διαδίκτυο και στα ΜΜΕ, με αφορμή τον θάνατο του τέως Βασιλιά. Τόση χολή πάλι όπως και τόσες άλλες φορές για άλλους θανόντες ή γεγονότα. Διακρίνεις επίσης κι ένα ποσοστό εντελώς αρρωστημένης οδού σκέψης και κρίσης κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί δεν αλλάζει τίποτα σ’ αυτόν τον τόπο. Όσο δεν αλλάζουμε εμείς νοοτροπίες κα μυαλά, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει! Θα υπερισχύουν οι επιτήδειοι, θα θησαυρίζουν οι ‘’απατεώνες’’, θα επικρατεί αναξιοκρατία, αδικία, ανισότητα και εγκατάλειψη.
Η ιστορία όταν διαβάζεται με κομματικές παρωπίδες, ή προσωπικές εμπάθειες, παρεκκλίνει της πραγματικής ουσίας της, της ιδιαίτερης σημασίας γεγονότων και καταστάσεων και ερμηνεύεται και κρίνεται με κομματικό ή προσωπικό περίγραμμα, χωρίς καμιά αντικειμενικότητα και καθαρό συμπέρασμα και άποψη. Ακόμα πιο χειρότερο φυσικά να κρίνεις γεγονότα και ιστορία χωρίς καν να έχεις διαβάσει, απλώς και μόνο απ’ όσα έχεις συλλέξει από δω κι από κει! Κι όταν λέμε να έχεις διαβάσει εννοείται να μελετήσεις, να εμβαθύνεις, να διασταυρώσεις αναφορές και να καταλήξεις στο δικό σου πόρισμα και θέση. Κι όχι να την ξεφυλλίζεις απλά σα να διαβάζεις ένα Άρλεκιν. Και δυστυχώς οι περισσότεροι περιστασιακή γνώση της ιστορίας μας έχουν και παρόλα αυτά, καταθέτουν άποψη χωρίς καμιά επιφύλαξη, ενίοτε και ακραία, βάσει των περιστατικών της Ιστορίας που εκείνοι γνωρίζουν απ όπου τη γνωρίζουν. Λαός που δεν γνωρίζει ή ξεχνά την ιστορία του, δεν έχει μέλλον.
Και για να δούμε για μια ακόμα φορά πόσο υποκριτές είμαστε, και πώς λειτουργούμε κατά περίπτωση, θα θυμίσω σε πόσους άλλους αποδώσαμε τιμές, χωρίς να έχουν προσφέρει ιδιαίτερα στο σύνολο της Κοινωνίας, χωρίς να τους ακολουθεί ένα ‘’ιστορικό’’ παρελθόν… και πόσους πάλι αγνοήσαμε ενώ δεν θα έπρεπε; Ακόμα και τον Κεμάλ τιμήσαμε επάνω στη Β. Ελλάδα. Δε νομίζω ότι μας τιμά αυτή η στάση! Εκείνο που θα έπρεπε πραγματικά να μας προβληματίσει, αν όχι εξοργίσει με αφορμή το θάνατο και την ταφή του τέως, ήταν το χάλι που επικρατεί στο Τατόϊ, εγκατάλειψη, απαξίωση, ένα τοπίο που δούλεψαν μπουλντόζες και συνεργεία να συνεφέρουν σε 4 μέρες για να είναι ευπρεπής ο χώρος για την ταφή και μάλιστα παρουσία διεθνών προσωπικοτήτων. Η ιστορία απαξιώνεται και από την εκάστοτε εξουσία και φυσικά αυτό περνάει και κάτω.
Ρεζίλι σκέτο ένας ιστορικός χώρος και μεγάλη στρεμματική έκταση να παραμένουν 50 χρόνια σε εγκατάλειψη, ενώ θα μπορούσαν να είναι τόπος εκμεταλλεύσιμος με έσοδα για το Κράτος, (όπως συμβαίνει σε τόσα άλλα Κράτη) και ένας πνεύμονας οξυγόνου και χώρος περιπάτου για τους πολίτες. Αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά η αδιαφορία του Κράτους, στο να διατηρήσει, συντηρήσει, αξιοποιήσει, αναδείξει, οτιδήποτε έχει σχέση με την ιστορία αυτού του τόπου και την περιουσία των πολιτών! Όπως π.χ. το σπίτι του Καζατζάκη στην Κρήτη που έγινε parking, το σπίτι του Κανάρη πολυκατοικία, και τόσα άλλα ιστορικά κτίρια που κατέληξαν ερείπια και καταφύγια ναρκομανών κάποια, και που από κοσμήματα που θα μπορούσαν να ήταν, μόνο ασχήμια και θλίψη προκαλεί η θέα τους.
Παρά ταύτα ποσώς μας απασχόλησε η εγκατάλειψη του Τατοΐου, ει μη μόνο το πού και πώς θα ταφεί και με τι τιμές ο τέως! Ντροπή μας… άλλωστε στον κάθε νεκρό οφείλουμε τιμή και σέβας, καθότι περνάει σε άλλη διάσταση που θα κριθεί ανάλογα με το έργο του εδώ στην παρούσα ζωή, οπότε φεύγει από τα δικά μας χέρια κι ότι τον ακολουθεί, καλό ή κακό το παίρνει μαζί του και θα συναντήσει τον κριτή του. Εξ’ ου και το παρεξηγημένο ‘’οι νεκροί δεδικαίωνται’’… δε σημαίνει φυσικά πως γίνονται άγιοι αν υπήρξαν ‘’άτακτοι’’. Σημαίνει αυτό που ανέφερα προηγουμένως.
Επί πλέον όλο και βρίσκουμε θέματα πυροδοτώντας διχασμό, ώστε να παραβλέπονται τα πραγματικά προβλήματα που βαραίνουν τον πολίτη και τη Χώρα αυτή την ώρα!
Νίκη Άννα Παπουλάκου