Ρήσεις Μενέλαου Λουντέμη

Ο Μενέλαος Λουντέμης ήταν ο κοινωνικός συγγραφέας που παρέμεινε βαθιά ρομαντικός, γεμάτος πίστη στους ανθρώπους, πλήρης συναισθήματος!

Ένας τρυφερός και παθιασμένος παρατηρητής της Ελληνικής Ψυχής!

Ανοίγει την καρδιά του, και τις καρδιές των άλλων! Είναι κάποιες στιγμές, που η γλώσσα είναι φτωχή!

-Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης! Ένας αποσταμένος περπατητής που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς ν’ ακούσει το τραγούδι των γρύλων. Κι αν θέλεις, έλα να τ᾿ ακούσουμε μαζί.

Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;

Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ… Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά. Ένας άνθρωπος που δίνει στο διψασμένο νερό ποτές δεν είναι κακός!

Φτηνά τη Λευτεριά δεν την πουλούν πουθενά. Ούτε και τη χαρίζουνε. Όσοι την πήραν χάρισμα τη χαράμισαν.

Ζωντανός θα πει περήφανος!

Και περνούσα τις μέρες μου, με τα χρώματά μου τακτοποιημένα. Με τα όνειρά μου συγυρισμένα. Με τα ποιήματά μου καθαρογραμμένα… Γιατὶ έτσι τα ’βλεπα.

Έλα κοντά μου, δεν είμαι η φωτιά. Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια. Τις πνίγουν οι νεροποντές. Τις κυνηγούν οι βοριάδες. Δεν είμαι η φωτιά.

Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος. Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά. Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια. Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί. Δεν είμαι ο άνεμος!

Οι κερασιές θ’ ανθίσουνε και φέτος στην αυλή και θα γεμίσουνε με άνθη το παρτέρι.

Ζωή Μπούζα για την αντιγραφή