Τσιμπιρλή Βίκυ

Συγχώρεση

 

Και κάποιο πρωϊ,

αναρωτιέσαι:

– γιατί φυσάει ο βοριάς

από μέσα μου… ;

– γιατί στροβιλίζονται γύρω μου,

λόγια και λέξεις, κι εικόνες,

ολοζώντανα πεθαμένες,

ωσάν χιονονιφάδες

ξεκολλημένες από τα σπλάχνα μου…;

– κι εκείνος ο τρυγμός της αυλόπορτας,

με την οδύνη των μεντεσέδων…

– κι εκείνη η φωτογραφία,

μέσα στα άγρια μεσάνυχτα,

με το “μου” να λιώνει αργά σαν παγάκι,

κάτω απ΄το φανελάκι μου…

– κι εκείνη η άγρια επέλαση του χιονιά,

κατάστηθα της υπογραφής μου…

Είναι που ο χρόνος, σμίλευε μέσα σου,

όλους τους παγετούς του,

ανεξάρτητα από εσένα,

που ’χες την φλόγα,

να χαμογελάς και να συγχωρείς…

Γιατί η συγχώρεση τελικά,

δεν είναι… παρά το άλλοθι,

να συνεχίζεις να τιμωρείς τον εαυτό σου…

Βίκυ Τσιμπιρλή