Κατσουλού – Ζολώτα Μαντώ

Η Τσουκνίδα

 

Κρατώντας την άκρη του χορού σε βακχικό γιορτάσι

όρθια χορεύει πάνω στις ξερολιθιές,

ανεμοχτένιστη, λιγνόκλαδη μάγισσα – ξωθιά,

και σιέται, λυγιέται, τραγουδάει άσμα δοξαστικό

στ’ αγέρι που την έσπειρε, στο χώμα που τη θρέφει,

στο φόβο τον απρόσωπο που το άγγιγμά της δίνει.

Τα φύλλα της, σαν ψηλαφίζω, στάζουν γάλα

που την άοπλη πλευρά μου – την εδέμεια – ερεθίζει,

το φαρμακερό της χνούδι – βελόνα με ματώνει

κι άτονοι ψίθυροι του μίσχου της ποτίζουν,

με καυτερές ενέραστες σταλαγματιές,

το λάγνο της καρδιάς του κόσμου αρσενολούλουδο

στης πλάσης το πελώριο ανθογυάλι-

γεμάτο με δίχως, για ξεδίψασμα, νερό..

(Ω, φίλους πικρούς κι έρωτες λαύρους πως μου θυμίζει!).

 

Μαντώ Κατσουλού – Ζολώτα

Από την ποιητική συλλογή «Συνθέσεις»