Tα χρόνια της αθωότητας

Μέχρι τα εφηβικά μου χρόνια την χαιρόμουν την βροχή. Όταν έβρεχε έβγαινα έξω και περπάταγα ή έτρεχα με το ποδήλατο, τάχα πως βιαζόμουν, μόνο και μόνο για να νιώσω πιο έντονα στο πρόσωπο τις στάλες της βροχής.

Έτσι βροχερός ήταν ο καιρός εκείνη την ημέρα. Εγώ Πρώτη Τάξη εκείνη Πέμπτη.

Φτασμένη γυναίκα. Ίσως η πιο όμορφη κοπέλα του Γυμνασίου Σκύδρας. Επιστρέφαμε με τα ποδήλατα από το Σχολείο.

Στα μισά της διαδρομής άρχισε να ψιχαλίζει.

Και ξαφνικά το γύρισε σε δυνατή μπόρα. Δεν βλέπαμε μπροστά μας. Ένας καταρράκτης από τον ουρανό ίσαμε την γη. Εκείνη δεν μπορούσε να οδηγήσει. Κολλούσε η μπλε ποδιά που φόραγε στα πόδια της. Σταματήσαμε κάτω από ένα δένδρο, που η φυλλωσιά του έκοβε κάπως την βροχή. Με αστραπιαίες κινήσεις ξεκούμπωσε την ποδιά και άρχισε να την στίβει μισή μισή, για να στραγγίσει. “Μικρός είσαι δεν πειράζει”, μου είπε με απόλυτη αθωότητα.

Ντράπηκα και γύρισα από το άλλο μέρος.

Όμως η παράσταση καταγράφηκε.

Στα κατοπινά χρόνια είχα κακές εμπειρίες από την βροχή, και ακόμη την φοβάμαι.

Και δεν με παρηγορεί διόλου η βελουτέ σκέψη, ότι χάρη στην βροχή είδα τις πιο ωραίες γάμπες εκείνης της εποχής…

Νίκος Καρβουνάς

Ιατρός Πνευμονολόγος