ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΨΗ..ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΣ ΑΣΤΕΓΟΣ ….

Πέθανε ο Φώτης, ο άστεγος μαραγκός, που είχε χάσει την εργασία του και κατέλυε σε εισόδους καταστημάτων και εσοχές κτιρίων στον Πειραιά.

Συμπαθής και ευγενικός, είχε πάντα μια καλή κουβέντα στο στόμα, για όσους τον συνέτρεχαν, ειδικά όταν κοιμόταν στο άδειο κατάστημα, της γωνίας των οδών Ελευθερίου Βενιζέλου και Υψηλάντου, στο κέντρο του Πειραιά.

Η βοήθεια, που δεχόταν από το υπερδραστήριο προσωπικό της δύναμης, του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, τον στήριζε έως το τέλος.

Ο Φώτης, βρέθηκε νεκρός πριν λίγες ημέρες.

Ακόμα ένας άστεγος, που δεν κατόρθωσε να επανενταχθεί κοινωνικά, κατά το μάταιο τούτο βίο, έφυγε αβοήθητος και μόνος.

Η Εκκλησία, παραμένει μοναδικός αρωγός και συμπαραστάτης, των συμπολιτών μας, που επιβιώνουν χάρη στα συσσίτια της. Μέσα από αυτήν τη στήλη, θα ήθελα να προσκαλέσω τον καθένα από εμάς, να στηρίξουμε, όσο μπορούμε το έργο της. Εκατόν είκοσι άτομα σιτίζονται στο συσσίτιο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς και αυτά είναι μόνο, τα επισήμως εγγεγραμμένα. Κατά τη διανομή του συσσιτίου, προσέρχονται και άλλοι, που έχουν ανάγκη και η Εκκλησία, ουδέποτε αρνείται να σιτίσει όσους πεινούν…

Πιστεύω ότι και η δραστήρια Δημοτική Αρχή του Πειραιά, που είναι αλήθεια, ότι έχει ήδη παρουσιάσει αξιόλογο έργο, θα μπορούσε να εκπονήσει έναν σχεδιασμό, ώστε να επανενταχθούν τα άτομα αυτά, κοινωνικά και να μην καταλύουν σε διάφορα σημεία της πόλης ανεξέλεγκτα. Δεν θα ήταν τόσο δύσκολο, αντί να διαιωνίζουμε το πρόβλημα με ημίμετρα, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε περισσότερο παραγωγικά. Σίγουρα οι άστεγοι είναι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι με ψυχολογία clochard, που δημιουργείται σταδιακά από την ανοχή, την από απελπισία συνήθεια, στην κακουχία. Όμως μπορούν να ενισχυθούν, αν τους χρησιμοποιήσουμε προσφέροντας τους αμοιβή ανταπόδοσης, για ορισμένες απλές εργασίες. Όλοι γνωρίζουμε ότι συλλέγουν ανακυκλώσιμα υλικά. Πόσο θα επιβάρυνε το Δήμο να χρησιμοποιηθούν αυτοί οι άνθρωποι με στοιχειώδη αμοιβή, για εργασίες όπως η ανακύκλωση, ο καθαρισμός χώρων, όπως εκείνου που θα μπορούσαν να στεγάζονται προσωρινά για  να ανακουφίζουν τις  σωματικές ανάγκες  τους και να μην αναγκάζονται να ρυπαίνουν με «βιολογικά υλικά», δημόσιους χώρους, όπως λόγου χάρη πεζοδρόμια, παραλίες και τα πάρκα. Σχεδιασμός χρειάζεται και καλή διάθεση. Κανένας άνθρωπος, δεν περισσεύει. Καμμιά ανθρώπινη ζωή, δεν πρέπει να ζει στην απαξίωση.  Η Εκκλησία παρέχει στοιχειώδη διατροφική υποστήριξη, αλλά τούτο, δεν αρκεί. Σαν πολίτες, καταβάλλουμε δημοτικά τέλη, ώστε να ζούμε σε ανθρώπινο περιβάλλον και εμείς και όσοι από εμάς ατύχησαν και βρέθηκαν να επιβιώνουν στο δρόμο, εξ αιτίας μιας κρίσης τεχνητής, δίχως τέλος. Η εκπόνηση ενός σοβαρού και αποτελεσματικού σχεδιασμού ανακούφισης των αστέγων και προστασίας όλων των πολιτών από τους κινδύνους, που εγκυμονεί η παραμονή τους σε δημόσιους χώρους, είναι πρόκληση, για κάθε δημοτικό άρχοντα, που θέλει να παράγει ουσιαστικό έργο και όχι έργο βιτρίνας.

(Στη μνήμη του Φώτη…).

Μαρία Μπουκουβάλα – ιατρός