Ναι στον Έρωτα και την Αγάπη
Ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, μια καλή φίλη μου έστειλε μήνυμα στο κινητό, καλά που υπάρχουν και τα κινητά και τα λέμε άνετα, που είχε μια ρήση του μεγάλου συγγραφέα Σόμερσετ Μωμ. Μου δήλωνε λοιπόν η καλή μου φίλη, κατά τον Μωμ, ότι, «Η μεγάλη τραγωδία της ζωής, δεν είναι πως οι άνθρωποι πεθαίνουν, αλλά πως παύουν να ερωτεύονται». Μεγάλη και δύσκολη κουβέντα ο Έρωτας, έχει απασχολήσει εκατομμύρια φιλοσόφους, ποιητές, στρατηλάτες, βασιλιάδες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Όπως και να είναι ο έρωτας είναι πράγματι το άλφα και το ωμέγα στην ζωή και σ’ αυτό συμφωνούμε όλοι χωρίς ενδοιασμούς.
Άλλος καλός φίλος, μου έλεγε, λίγες μέρες πριν του Αγίου Βαλεντίνου ότι «Πάν’ απ’ όλα Έρωτας είναι, να θες να κουρνιάσεις σε μια δυσκολοκατάκτητη αγκαλιά». Και βέβαια τα λόγια δεν ήταν δικά του, όπως μου αποκάλυψε. Ήταν του εκλεκτού μας ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου. Είχε φυσικά ο φίλος μου τις μοναξιές του, είχε τα δυσκολοκατάκτητα κορίτσια να αντιπαλέψει και όπως ήταν επακόλουθο προσπαθούσε, όπως όλοι μας, να βρει μια ζεστή αγκαλιά να κουρνιάσει τα όνειρά του, να ξαποστάσει το κορμάκι και να γαληνέψει την ανταριασμένη ψυχή του.
Μεγάλη μέρα αυτή του Αγίου Βαλεντίνου, και επανέρχομαι γιατί πολλοί λένε πως δεν την παραδέχονται, πως δεν την γιορτάζουν και όμως τρέχουν πρώτοι πρώτοι να πάρουν τα λουλούδια, τους αρκούδους, τα μαξιλαράκια και τα διάφορα αναμνηστικά για να μην περάσουν απαρατήρητα τα υποτιθέμενα «ευαίσθητα» αισθήματά τους.
Η μέρα αυτή, δεν χρειάζεται να πούμε ότι είναι η σπουδαιότερη του χρόνου. Δεν είναι ανάγκη να την διαφημίσουμε. Την γνωρίζουν και την τιμούν όλοι, ανεξάρτητα από θρησκεία, εθνικότητα, φύλο, χρώμα φυλής ή δέρματος. Εδώ οι ηλικίες δεν έχουν καμιά μα καμιά σημασία. Το αναφέρουν παραπάνω με τον δικό τους τρόπο και ο Μωμ ή ο Χριστιανόπουλος. Ξέρετε τι λένε όλοι για τον έρωτα; Λένε ότι είναι σαν κάποιες από τις παιδικές αρρώστιες που, ακόμα και αν πεθάνεις, δεν θα γλιτώσεις από αυτές. Όλοι σκύβουν πάνω στη μέρα αυτή, που γιορτάζει η αγάπη και της και της φιλούν το γόνυ. Είναι το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν για κάποια πράγματα που είναι πάνω και πέρα από τη ζωή και το θάνατο.
Σε επιβεβαίωση των παραπάνω αναφέρω και ένα περιστατικό που μου συνέβη ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου στον Πειραιά. Ήμουν έξω από τα εκδοτήρια εισιτηρίων στον ηλεκτρικό σταθμό και καθόμουν σε ένα παγκάκι. Δίπλα μου καθόταν μια συμπαθητική ηλικιωμένη κυρία. Σε λίγο την πλησίασε ένας καλοντυμένος ηλικιωμένος κύριος. Τι κάνεις Ρηνάκι μου, περίμενες πολύ; της είπε και τα μάτια του έλαμψαν. Η κυρία πετάχτηκε πάνω και φαινόταν ότι η παρουσία του της έδινε μεγάλη χαρά. Που θες να πάμε; Την ρώτησε ο κύριος. Όπου θες αγάπη μου! Του απάντησε εκείνη και τα χείλη της έσταζαν μέλι. Τους παρακολουθούσα που φεύγανε πλάι πλάι σαν δυό μαθητούδια στο πρώτο τους ραντεβού και τους μακάριζα. Δείλιαζαν να πιαστούν χέρι χέρι. Όμως η αγάπη τους ήταν μια και δυνατή. Δεν είναι εύκολο να κάνεις τη δική σου επανάσταση και να ζεις τη ζωή και τον έρωτα σαν αιώνιος έφηβος. Είναι πολύ δύσκολο να παίρνεις το λόγο και την μορφή αυτού που αγαπάς και να τα μετατρέπεις σε ζωή.
Τι μου θυμίζουν αυτές οι υπέροχες στιγμές! Είναι σαν τον ήλιο που παίζει κρυφτό με τα σύννεφα, είναι η αγάπη που μια φαίνεται και μια χάνεται. Είναι σαν μια οπτασία παλιά που γίνεται πραγματικότητα και έρχεται να μου κτυπήσει δυνατά την πόρτα. Είμαι γω, που είμαι έτοιμος να την δεχτώ και να την καλωσορίσω. Ας είναι καλά όλοι οι άνθρωποι να χαίρονται τον έρωτα και την αγάπη κάθε μέρα.