Μιχαήλ Κατσικάδη-Νίκη

Αγάπες μου, πλατωνικές.

Μεγάφωνα, Σιωπής,

Ονείρων Τρελών,

Απατηλών ονείρων.

Υπερβατικές μου, Λευκόχρυσες Μπαλάντες,

Θάλασσες πανσέληνων,

Με την σιγή της τόλμης, ήρθατε….

Μα πάλι, αναβολή σας έδωσα.

Η Τήβεννός μου, ξεθώριασε,

Μες στην απουσία της παρουσίας…

Μα θα βγω, απ’ τις ελεύθερες φυλακές μου,

Για να μπω στο Τέναγος,

Λυτρωτικού Σκάφους,

Και, ν’ απαγγείλω, ελεγεία φλογερά.

Για να ραγίσω, την τέμνουσα,

Του τριγώνου, των εποχών!…

Και πάνω σε τεμένη, θλίψης τζοκόντιας,

Να βροντοφωνάξω!..

Σ’ ΑΓΑΠΩ!… Σ’ ΑΓΑΠΩ!.. ΑΔΟΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ!…

Μόνον εσάς, αγάπησα!

Εσείς, Εσείς και μόνο, ΑΓΑΠΕΣ ΑΔΟΛΕΣ!…

Αντέξατε στο Χρόνο,

Και στης ψυχής μου, τον ραγισμένο τόνο.

Ταπεινά, φιλόσοφα πνεύματα.

Άτολμα Σονέτα, Λυτρωτικά Λιμάνια!…

Διαμάντια Πλατωνικών μου ερώτων!…

Απόψε, ο ήχος του αδιάβατου, της πορείας μου,

Θα ραγίσει, την τέμνουσα,

Του τριγώνου των εποχών!…

Νίκη Μιχαήλ Κατσικάδη

Λογοτέχνις, Μελετήτρια Φιλοσοφίας