Ελεύθερη άποψη..ΑΝΤΙΠΕΛΑΡΓΕΩ…ΕΝΑ ΡΗΜΑ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΡΟΦΙΚΟΥ « ΕΓΩ» ΜΑΣ.
Ο πελαργός, υπήρξε ανέκαθεν σύμβολο, δικαιοσύνης, σωφροσύνης και ηθικής, σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς. Οι Αιγύπτιοι, τοποθετούσαν ομοιώματα του πτηνού αυτού, πάνω στα σκήπτρα των Φαραώ. Αλλά και ο δικός μας Αίσωπος, ο λησμονημένος από την σύγχρονη Ελληνική κοινωνία των ναρκισσιστικών «σέλφις», που ολημερίς ποζάρει και ποστάρει εικόνες άφραστης γελοίας ματαιοδοξίας και κενότητας, έχει στην κυριολεξία φωτογραφίσει το λαό μας, στη σημερινή κατάντια του, σε έναν από τους «μύθους» του, όπου ο πελαργός πρωταγωνιστεί.
Όταν οι βάτραχοι, κατά τον Αίσωπο, ζήτησαν από το Δία, βασιλιά, διότι ζούσαν σε απόλυτη αταξία και χάος μέσα στα βαλτόνερα τους, ο Δίας ενοχλήθηκε, θεωρώντας ότι καθένας, είναι εξίσου υπεύθυνος για την αταξία γύρω του και δεν υπάρχει από μηχανής θεός, όταν αμελώντας επιβιώνει επιπόλαια και απερίσκεπτα. Έτσι, πέταξε ένα τεράστιο ξύλο, στη μέση του βάλτου, που προσγειώθηκε με δύναμη και θόρυβο. Οι βάτραχοι, μετά το σοκ της… προσγείωσης του «ηγέτη», ανέβηκαν πάνω στο ξύλο κι άρχισαν να χοροπηδάνε ευχαριστημένοι, πάντοτε επιφανειακοί κι επιπόλαιοι. Όπως -ας πούμε- κάποιοι λαοί, αρπάχτηκαν από το ξύλο της Ενωμένης Ευρώπης, θεωρώντας ότι μπορούν να ζουν σα μαχαραγιάδες και να μην εργάζονται παραγωγικά. Σύντομα όμως, οι βάτραχοι, αντελήφθησαν ότι το ξύλο, εκτός από εφαλτήριο για μακροβούτια και επιδείξεις, δεν μπορούσε να βάλει σε τάξη το χάος, που οι ίδιοι δημιουργούσαν γύρω τους από την ανεμελιά τους. Τότε παρακάλεσαν πάλι το Δία, να τους στείλει ηγέτη. Ο Δίας εκνευρισμένος, από την ανοησία τους, έστειλε , έναν πελαργό, ο οποίος βεβαίως, εκτός από δίκαιος ηγέτης, τρεφόταν και με ανόητα βατράχια. Τα οποία έγιναν τροφή για το χρήσιμο πτηνό, διότι δεν γνώριζαν άλλη απασχόληση, από την έκθεση στην καλοζωία, καμαρώνοντας την πανηλίθια τρομπαρισμένη από πλαστικές επεμβάσεις πανομοιότυπη μουτσούνα τους, ολημερίς πάνω από τα νερά του βάλτου. Ήτο λοιπόν αναμενόμενο, να καταλήξουν λίπασμα, ως περιττώματα του πελαργού…
Το ρήμα « αντιπελαργέω», σήμερα είναι άγνωστο στην κοινωνία μας. Κατά την αρχαιότητα όμως, συμβόλιζε την ηθική στην οικογένεια. Ο πελαργός, ήταν πολύ γνωστός, ως ιπτάμενος… μεταφορέας, των βρεφών στις οικογένειες. Σήμερα τα μωρά και τα φέρνει και τα παίρνει ο γυναικολόγος. Ελάχιστα παιδιά, ακούν πλέον, από τους γονείς τους, το μύθο του πελαργού, που φέρνει αδελφάκια στο σπίτι. Πρώτον, διότι συνήθως δεν υπάρχουν αδελφάκια στο σπίτι, εφόσον και η μαμά είναι απασχολημένη, διότι είναι φεμινίστρια και μπορεί με τις γέννες να χαλάσει την καριέρα και τη γραμμή της και ο πατέρας επίσης, δεν μπορεί να τρέφει παντού παιδιά, δεδομένου ότι μπορεί να κάνει πολλές οικογένειες, εδώ κι εκεί…
Βλέπετε οι μουσουλμάνοι, παντρεύονται πολλές γυναίκες, αλλά υποχρεούνται να τις τρέφουν όλες μαζί με τα παιδιά τους, (διότι δεν τις στέλνουν για εκτρώσεις), σύμφωνα με τους νόμους τους. Οι χριστιανοί, μπορούν να τρέφουν μία γυναίκα τη φορά, αφήνοντας συνήθως στο έλεος του Θεού την προηγούμενη σύζυγο και δυστυχώς, συνηθέστερα και τα τέκνα του προηγούμενου γάμου, για τα οποία οι νόμοι του πανάθλιου απερίσκεπτου δημογραφικά κράτους μας, προνοούν να λαμβάνουν εικονική διατροφή από τον πατέρα, που παρουσιάζεται συνήθως ως πένης κι άπορος στα δικαστήρια… Κατά τα άλλα κατηγορούν κάποιοι μοντέρνοι, υποκριτικά τους μουσουλμάνους, για κακοποίηση γυναικών, όταν οι ίδιοι κακοποιούν ευρωπαίες και χριστιανές, αλλά με χρήση αναισθητικού στο χειρουργείο… Έχεις δικαίωμα, στο σώμα σου, λένε στη γυναίκα, που αμφιταλαντεύεται. Όχι κύριοι, δεν πρόκειται για ένα σώμα, αλλά για ένα σώμα μέσα σε ένα άλλο σώμα, που κακοποιείται με μοντέρνο τρόπο…
Λοιπόν, ακόμα και ο πελαργός, είναι μονογαμικό πλάσμα του Θεού. Και όχι μόνο. Εκτός από την εξαιρετική αφοσίωση, που επιδεικνύει στο ταίρι και τα παιδιά του, φροντίζει τους ηλικιωμένους γονείς του, προσφέροντας τους τροφή και μαδάει -στην κυριολεξία- το υγιές πτέρωμα του, για να σκεπάζει τον απογυμνωμένο από το γήρας γονιό του. Όταν χρειαστεί μάλιστα, τον μεταφέρει απαλά συγκρατώντας τον, από τόπο σε τόπο. Τούτα παρατηρώντας οι σοφοί πρόγονοί μας, περιέγραψαν με το ρήμα αντιπελαργέω – αντιπελαργώ και τη λέξη αντιπελάργηση, ως την φροντίδα και στοργή, που πρέπει να παρέχει κάθε άνθρωπος, στους ηλικιωμένους και κατ’ επέκταση ο νέος και ισχυρότερος προς τα αδύναμα μέλη της οικογενείας του. Έργο, που σήμερα, θεωρείται πάρεργο, αντιπαραγωγικό, παρωχημένο. Αλλά και ο Μέγας Βασίλειος, ο ιδρυτής της περίφημης Βασιλειάδος, πρωτοπόρου ναυαρχίδος του ανθρωπισμού, στον 8ο Λόγο του στην «Εξαήμερον», εξαίρει το παράδειγμα του πελαργού για να τονίσει την αξία της παροχής φροντίδας προς τους ηλικιωμένους γονείς, από τα παιδιά και τους νεότερους.
«Μα δεν φθάνουν τα χρήματα…» , ψελλίζουν όλοι, ώστε να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. Και βέβαια δεν φθάνουν, όταν υποκύπτει κανείς, σε αλλοτριωμένο τρόπο ζωής και τεχνητές ανάγκες άχρηστων αγαθών, που υπερτρέφουν την δικτατορία των πολυεθνικών.
Επί δεκαετίες, θεωρούμε ότι έχουμε το δικαίωμα να ζούμε σα… μαχαραγιάδες, με δανεικά, που υποθηκεύουν τα εδάφη μας. Να ικανοποιούμε μόνον τις ανάγκες ενός υπερτροφικού ΕΓΩ. Στρατιές ψυχολόγων και λοιπών, αγορεύουν διδάσκοντας ότι, πρέπει πρώτα να αγαπάμε τον εαυτό μας και όχι το βιβλικό, «τον πλησίον ως σεαυτόν». Η ισορροπία διαταράχθηκε έντεχνα και ύπουλα ενόσω η Ελλάδα, κρέμεται από μια κλωστή, όταν δημογραφικά φθίνει ανεπανόρθωτα, διότι απέρριψε αξίες κι αρχές της οικογένειας.
85 εκατομμύρια ψυχές στην Τουρκία, που απειλεί νυχθημερόν και στην Ελλάδα πόσες; Έντεκα; Κι από αυτά τα έντεκα πόσοι είναι οι αλλοδαποί, με διαφορετική εθνική συνείδηση; Πόσοι νέοι Έλληνες, δημιουργούν οικογένειες πλέον;
Ένας στους είκοσι; Και σε ποια ηλικία; Στα σαράντα φεύγα ή σαράντα κάτι; Γιατί στην Ελλάδα, η δημιουργία οικογένειας, είναι ουσιαστικά απαγορευτική; Μήπως γιατί καθένας από εμάς, έμαθε -διδάχτηκε- υπέστη πλύση εγκεφάλου, ότι πρέπει να ασχολείται και να φροντίζει μόνο για τον εαυτούλη του; Έντεκα εκατομμύρια μαχαραγιάδες, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ. Απλά, δε γίνεται…
Στη σημερινή Ελλάδα, των «πάρκινγκ παιδιών και ηλικιωμένων», φτερά και πούπουλα, ανεμίζουν πάνω από άδεια κεφάλια, που σαν τους βατράχους του Αισώπου, στολίζονται, καλοπερνούν, ανεβαίνουν σε ξύλινα βάθρα, που επιπλέοντας πάνω στο βούρκο περιμένουν τον από μηχανής Θεό, να διορθώσει τα λάθη τους. Μέχρι να φθάσει ο πέλεκυς της δικαιοσύνης, γιατί του Θεού τα μάτια, είναι πολύ μεγάλα και τα πάντα θωρούν… Και τότε…
(Στη Λίτσα και το Βασίλη, για την έμπνευση, που μου πρόσφεραν…).
Μαρία Μπουκουβάλα
Ιατρός