Βρέχει στη φτωχογειτονιά…

“…Το να πάμε στο σχολείο με βροχή ήταν μια περιπέτεια. Θυμάμαι την οδό Σπάρτης, χωματόδρομος τότε, που γινόταν Πηνειός. Για την διασχίσουμε κάθετα έπρεπε να εντοπίσουμε τα μέρη που η στάθμη του νερού ήταν χαμηλότερη. Πηδώντας από πέτρα σε πέτρα, με πλαστικό αδιάβροχο, γαλότσες και την σάκα στο χέρι, φτάναμε επί τέλους στο χωρίς θέρμανση σχολείο, με μουσκεμένες κάλτσες. Κι όταν το κρύο ήταν τσουχτερό τα δάχτυλα ποδιών και χεριών κοκκίνιζαν από τις χιονίστρες.

Τις βροχερές ημέρες το περπάτημα γινόταν δύσκολο. Σε κάθε βήμα το παπούτσι κολλούσε στην πηλώδη λάσπη σαν βεντούζα. Μερικές φορές, αν τα κορδόνια δεν ήσαν σφιχτά δεμένα, το πόδι έβγαινε από το παπούτσι που παρέμενε πεισματικά κολλημένο στη λάσπη. Σε κάθε βήμα η λάσπη συσσωρευόταν στις σόλες και στα βάρδουλα βαραίνοντας τα παπούτσια.

Όταν, επί τέλους, διέσχιζες το «λασποπέδιο» (κατά το ναρκοπέδιο) έψαχνες μια σκληρή επιφάνεια για να τα τρίψεις, διώχνοντας την πολλή λασπουριά. Για αυτό τον σκοπό, δίπλα στην εξώπορτα, πολλά σπίτια είχαν μια κάθετη λάμα. Πριν μπεις, έξυνες επάνω της τα παπούτσια καθαρίζοντάς τα πριν τα τρίψεις στο χαλάκι της εισόδου και χτυπήσεις το μπρούτζινο ρόπτρο, για να σου ανοίξουν…”

Άρης Γαβριηλίδης

Απόσπασμα από το βιβλίο του

“Νοσταλγώντας τη δεκαετία του ’50

Η ζωή σε μια συνοικία του Πειραιά”