Σταθοπούλου – Αιθερία Ελένη

Άγγελοι ονείρου

 

Σε λίμνης καθρεφτίστηκε νερά

νιφάδα πάλλευκη, χορεύτρια

στην πίστα ρόδων συναγμένων

σε γέλιων παιδικών πανέρι.

 

Εκεί π’ αχτίδες αθωότητας

στεφάνια φόρεσαν φωτός

κι αγάπης χέρια χάιδεψαν

μ’ αποδοχής φτερό αέρινο

τα ραγισμένα σωματάκια

και τις σπασμένες τρυφερές

ψυχούλες, π’ απροστάτευτες

του κάκου χέρια έδιναν

στης τρέλας το μηδέν,

στο μπερδεμένο νήμα

τ’ ανήλιαγου μυαλού

και στην κακή τη δύναμη

χαμένων στον καιάδα

τής ασπλαχνίας τους γονιών.

 

Παιδιά μου όμορφα,

τ’ ονείρου άγγελοι,

ζητώ συγχώρεση

για το βαθύ σκοτάδι

αυτής της κοινωνίας,

π’ ανίκανη κι αδιάφορη

δεν άκουσε το γοερό σας κλάμα

να τρέξει βοηθός ν’ απλώσει

χαλί φροντίδας και στοργής

να μπείτε στης ζωής σας

το σύμπαν ασφαλή κι ωραία!

 

Υπαίτιοι όλοι για τα δάκρυα,

για τον εφιάλτη φόβο

και για την ύστατη ανάσα σας,

που σε ποτάμια φλογισμένα

κυλάει πτώματα φονιάδων

στης νέμεσης τα τάρταρα!

 

Ελένη Σταθοπούλου – Αιθερία