Τσιμπιρλή Βίκυ

Άτιτλο

 

Σε τί ωφελεί, πείτε μου,

αν μία ημέρα τον χρόνο,

ραγίζει η καρδιά μου;

Σε τί ωφελεί να το θυμάμαι,

όταν δεν το ξεχνώ;

Σε τί ωφελούν τα στιχάκια,

οι εικόνες, ο πόνος της μίας ημέρας;

Τα μάτια μου, τα δικά μου μάτια,

όσο κι αν τα πληγώνετε,

δεν φτάνουν για να ξορκίσουν,

τον πόνο της ξένης μάνας…

μα κι αν έφταναν,

δεν θα της τον λιγόστευαν,

γιατί είναι ανεξάντλητος…

Κι η αγάπη μου,

κι ας την έχω,

δεν της γιατρεύει το σπλάχνο της!

Είναι σαν να μπαίνει στον θάλαμο,

να ρίχνει μία σταγόνα τόση δα,

σ΄ ένα δωμάτιο, ήδη πλημμυρισμένο από αγάπη…

Μακάρι να είχα γνώσεις,

να προσφέρω στην επιστήμη και στην έρευνα!

Μακάρι να είχα ένα όπλο,

που να σκοτώνει αυτόν τον εχθρό!

Όλα τα άλλα, είναι γελοίες Παγκόσμιες Ημέρες…

που δεν μου φέρνουν πίσω την αδελφή μου!

Αύριο,

λίγοι θα θυμούνται!

Γι΄ αυτό,

αφήστε στην άκρη τις πένες σας,

τα στιχάκια σας

και την αναπαραγωγή των εικόνων

με τον χλωμό μαχητή…

Σεβαστείτε τον!

Κι αν θέλετε να συμπολεμήσετε μαζί του,

γίνετε δότης μυελού των οστών

και δότης αίματος…

Όσοι από εσάς μπορείτε!

 

Βίκυ Τσιμπιρλή