Ελεύθερη Άποψη…ΟΔΟΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΔΩΝ ΚΥΡΙΩΝ….
Κάπου στη Νίκαια, μπορεί να προσέξετε αυτήν την πινακίδα…
Λίγοι από εμάς, γνωρίζουν, τη σημασία της.
Φόρος ελαχίστης τιμής, από την συνήθως αγνώμονα Ελληνική κοινωνία με την κοντή μνήμη, προς εκείνες τις χριστιανές Αμερικανίδες, οι οποίες έσωσαν χιλιάδες Έλληνες πρόσφυγες, από βέβαια θάνατο…
Αλλά ας επιστρέψουμε στο σήμερα. Συγχαρητήρια αξίζουν στο κανάλι ΟΡΕΝ του Ιβάν Σαββίδη για την εξαιρετική παραγωγή, του έργου ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΟΤΑΜΙ, που περιγράφει γλαφυρά, το δράμα των αδελφών μας Ελλήνων Ποντίων, τις διώξεις, τα τάγματα εργασίας, (τα αμελέ ταμπουρού εις την τουρκικήν, προγόνους των μετέπειτα ναζιστικών στρατοπέδων συγκεντρώσεως, πρακτικές γερμανικής έμπνευσης, όπου οι διωκόμενοι εξοντώνονταν από ασιτία, καιρικές συνθήκες, ασθένειες, κακοποίηση, σκληρή εργασία, εκτελέσεις), τους βιασμούς, σφαγές, απέκδυση κάθε ανθρωπίνου δικαιώματος και αξίας. Η παραγωγή αυτή, που σημειωτέο είναι ακριβή και πολύ προσεγμένη, θίγει αρκετά ταμπού, της νέας Ελληνικής ιστορίας, που πρέπει να διδαχθούμε, διότι η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Ένα από τα οποία, θέματα, που αποσιωπώνται, υπήρξε η απαράδεκτη συμπεριφορά του τότε Ελληνικού κράτους, προς τους Έλληνες πρόσφυγες. Αυτό καταδεικνύεται στα επεισόδια που προβάλλονται από το κανάλι ΟΡΕΝ, την περίοδο αυτή. Κλεισμένοι σε καταυλισμούς, εκτεθειμένοι στην πείνα και τις ασθένειες, την περιφρόνηση και πλήρη απαξίωση, οι πρόσφυγες στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και αλλού, όπου είχαν κατορθώσει να φθάσουν, υπέμειναν καρτερικά τη μοίρα, που τους επεφύλασσε η μητέρα πατρίδα.
Τότε, υπήρξαν εκείνες οι Αμερικανίδες χριστιανές κυρίες, μητέρες, αδελφές, θυγατέρες, που προσέτρεξαν μπρος σε αυτό το δράμα, των ανθρωπίνων υπάρξεων, που έσβηναν αβοήθητες και οργάνωσαν τακτικά συσσίτια διατρέφοντας τους αβοήθητους από το Ελληνικό κράτος Έλληνες πρόσφυγες επί τρία σχεδόν έτη, με αυτοθυσία και αληθινά χριστιανικό πνεύμα.
Οι γυναίκες αυτές έσωσαν από βέβαιο θάνατο από πείνα και στερήσεις, τουλάχιστον ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες πρόσφυγες…
Και δεν ήταν η πρώτη φορά, που ο πολιτισμένος χριστιανικός κόσμος, στάθηκε δίπλα μας.
Διότι πράγματι, η παρουσία του Χριστού, στις ανθρώπινες κοινωνίες, είναι εκείνη, που κάνει τη διαφορά, έναντι των άλλων θρησκειών. Αυτός ο ανώνυμος χριστιανικός κόσμος των αξιών και του ήθους, είναι εκείνος, που σταματά τις αιματοχυσίες και τους πολέμους, τις ανθρωποθυσίες και την καταστροφή, που προκαλούν αήθεις κυβερνήσεις και απάνθρωποι ηγέτες, εκπροσωπώντας μεγάλα συμφέροντα, που συνθλίβουν τον μικρό πολίτη. Αυτόν τον ανώνυμο, που μεταχειρίζονται ως πρόβατο επί σφαγήν, του σκοτώνουν τα παιδιά του σε ανήθικους πολέμους στέλνοντας πίσω παράσημα, του παίρνουν εργασία, περιουσία και γη, με κίνητρο την αδηφάγο πλεονεξία των ολίγων.
Κάπως έτσι, μέσα στην οδύνη και απελπισία των τότε προσφύγων, πολλοί από τους οποίους είναι δικοί μας προπάτορες, κατά την άθλια υποδοχή τους από τη μητέρα Ελλάδα, βρέθηκαν εκείνες οι χριστιανές κυρίες να προσφέρουν ψυχή, επί τρία και πλέον έτη, οργανώνοντας εράνους, με προσωπικό κόστος κι εργασία, τροφή, καθαρό νερό, ρούχα και φάρμακα σώζοντας πάνω από ενάμισι εκατομμύριο ζωές…
Ποιος μιλά σήμερα για τις Αμερικανίδες Κυρίες του 1922; Κανείς. Ποιος ασχολήθηκε με την προσφορά τους; Ποιος εμπνεύσθηκε από το παράδειγμά τους; Ποιος ανέδειξε την φιλανθρωπία, που πηγάζει ΜΟΝΟ από τις χριστιανικές αρχές μας; Διότι πράγματι, ο Ιησούς Χριστός άλλαξε τον κόσμο, προς το ευγενέστερο, το ανθρωποκεντρικό, το αληθινά δίκαιο.
Αυτόν τον κόσμο, που έπρεπε σήμερα να εμπνέεται από τις αξίες αυτές.
Σήμερα, σε αντίθεση με την ευγένεια των κυριών αυτών, το επίσημο κράτος, επιτρέπει έμμεσα να κατάσχονται Ελληνικές περιουσίες, μέσα στην Ελλάδα από ξένα funds. Ήταν φυσικό βέβαια, σε μια χώρα, που συνεχώς δανείζεται (και συρρικνώνεται οικονομικά), να υποθηκεύεται η γη της. Κι εσύ, που νόμιζες, ότι η τράπεζα θα πραγματοποιούσε το όνειρο σου για πρώτη κατοικία, δεν αντελήφθης εγκαίρως, ότι όταν το ίδιο αυτό τραπεζικό σύστημα, που σου χάριζε την περιουσία σου, ήταν το ίδιο, που θα την κατασπάραζε.
Δεν είναι χριστιανικά ιδρύματα οι τράπεζες. Κάθε άλλο. Σαν το σπιτάκι του Χάνσελ και της Γκρέτελ, με τα νόστιμα δωρεάν ζαχαρωτά μέσα στο μαύρο βαθύ δάσος της ανέχειας, κάπως έτσι διαφήμιζαν κάποτε οι τράπεζες τα καλούδια τους, παρασύροντας τον κόσμο. Σήμερα όμως, που το χρέος της χώρας μας, έχει φθάσει σε αδυσώπητα ύψη, ήλθε ο λογαριασμός. Δυστυχώς κανένας δεν δανείζει χρήματα, χωρίς να υποθηκεύει. Με δόλο ή δίχως δόλο, με απερισκεψία ή ολιγονοϊκή τάση ζωής, στην Ελλάδα ΕΝΑ πράγμα υποθηκεύαμε όλοι άμεσα ή έμμεσα. ΤΗ ΓΗ ΜΑΣ. ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΜΑΣ… εμπιστευόμενοι τις «μηχανές, που παράγουν χρήμα» και όχι τα χέρια και την παραγωγική εργασία μας.
ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ, (ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ)…
Μια λογική πρόταση, θα ήταν εάν με Απόφασή του ο Άρειος Πάγος πρόβλεπε, αποφάσιζε και προσδιόριζε, προϋπόθεση πριν την έκδοση Διαταγής Πληρωμής, προς τον οφειλέτη, να υφίσταται Βεβαίωση, ότι έχει γίνει πρόταση (στον οφειλέτη), να ρυθμίσει το χρέος του σε ποσά ανάλογα, όπως στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Κύπρο, που κυμαίνονται από 3% έως 10% του κεφαλαίου και μετά να εκδοθεί Διαταγή πληρωμής.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι από το επίσημο Ελληνικό κράτος, παραμονές της καταστροφής, με νόμο 2870 (20/7/1922),απαγορευόταν ουσιαστικά, με τυπικά προσχήματα, η ομαδική μεταφορά ελληνικού πληθυσμού προς την Ελλάδα από τα παράλια της Μικράς Ασίας.
Μαρία Μπουκουβάλα
Ιατρός