Ο ανυπέρβλητος Γιαννούλης Χαλεπάς

«Ένα ανοιξιάτικο σούρουπο ο εφτάχρονος Γιαννούλης δεν γύρισε σπίτι του. Μπήκε κρυφά στο εργαστήρι του πατέρα του και κάθισε σε μια γωνιά, αθέατος, για να τον παρακολουθεί στη δουλειά του. Ξαφνικά όμως φάνηκε μπροστά στην πόρτα η μητέρα του. Η κυρα-Ρήνη τον τράβηξε βίαια προς το σπίτι και κατόπιν άρχισε αμέσως να τον δέρνει αλύπητα. Ο Γιαννούλης έβαλε τα κλάματα από τον πόνο και προσπάθησε πάλι να της ξεφύγει, αλλά η μάνα του τον κρατούσε γερά από το χέρι και συνέχιζε να τον ξυλοκοπά».

Στα έργα του που δεν καταστρέφει πια. Την Κοιμωμένη του που δεν είχε δει ποτέ στη θέση της. Χρόνια αργότερα, αποφασίζει να την επισκεφτεί. Πενήντα δυο χρόνια μετά από τη γέννησή της. Και στέκεται και την κοιτά. Όχι σαν ήσυχος “τρελός”. Αλλά σαν ο δημιουργός της. Ο δημιουργός της Κοιμωμένης. Ο γλύπτης. Ο Γιαννούλης Χαλεπάς.