“απογεύματα Κυριακής, και τί δεν μου θυμίζουν…”
Εκείνη την ενδιάμεση διαδρομή μεταξύ Αρσενίου και Πετριάς την είχα περπατήσει αμέτρητες φορές. Ήταν η διαδρομή που πήγαινα στο Γυμνάσιο, είτε με το τρένο είτε με το ποδήλατο. Εκεί τα απογεύματα της Κυριακής κάνανε βόλτα τα ζευγαράκια πιασμένα χέρι χέρι.
Και μείς, πονηροί πιτσιρικάδες, μεταφέραμε συνωμοτικά στους μεγαλύτερους τις σκηνές που ξεσηκώναμε από το φέρσιμο των καβαλιέρων. Όταν κάποιος δημοσίως κρατούσε την κοπέλα του από την μέση, ανήκε στους τολμηρούς. Οπότε έπαιρνε την έγκριση από τους… Ελλανοδίκες.
Ο στρατιωτικός γαμπρός όμως του χωριού, που τόλμησε κάποτε να κατεβάσει το χέρι του δυο δάχτυλα πιο κάτω από την μέση της αρραβωνιαστικιάς του, έγραψε ιστορία, και πήρε παράσημο επ΄ ανδραγαθία.
Για χρόνια υπήρχε η φράση “την κρατούσε από τα καπούλια, όπως ο …”.
Άφησε εποχή ο ξεθαρρεμένος στρατιωτικός!
Και αυτό χάρη στο προωθημένο μάτι και αυτί των κουτσομπόληδων, που ήμασταν εμείς, η τσακαλοπαρέα.
Στην ίδια διαδρομή, λίγο πριν από τα πρώτα σπίτια της Πετριάς, ήταν το γήπεδό τους.
Σ΄ αυτό το γήπεδο μια Κυριακή απόγευμα μας είχαν κερδίσει με σκορ 1-0. Είχαμε πάει με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Είχαν πάρει άδεια δυο καλοί μας παίκτες, που ήταν φαντάροι. Είχε έρθει και ο Τάκης ο Τσ. από την Θεσσαλονίκη, που έπαιζε στον Θερμαϊκό, αλλά τελικά χάσαμε!
Οι επιτυχίες της Ομάδας τα επόμενα χρόνια δεν μπόρεσαν να σβήσουν την στεναχώρια εκείνης της Κυριακής.
Θυμάμαι, στην επιστροφή για το χωριό ήμασταν αμίλητοι, θαρρείς και γυρίζαμε από κηδεία.
Μόνο κάθε τόσο άκουγες τον θόρυβο που κάνει μια πέτρα, όταν την κλωτσάς. Βγάζαμε τον θυμό μας στις κοτρώνες του χαλικόδρομου που ένωνε τα δύο χωριά.
Γενικά πάντως, τα απογεύματα της Κυριακής έχω μια μελαγχολική διάθεση.
Θες που τελειώνει η γιορτινή ημέρα, θες η αίσθηση ότι από Δευτέρα αρχίζει πάλι η ρουτίνα; Δεν ξέρω!
Ακόμη και το σημερινό πανέμορφο δειλινό, δεν μπόρεσε να με φέρει στα ίσια μου.
Είναι και εκείνη η μουσική από την “Αθλητική Κυριακή”, που σου υπενθυμίζει τί ημέρα είναι…!
Νίκος Καρβουνάς
Ιατρός Πνευμονολόγος