Ιωαννίδου – Ρηγα Σπυριδούλα
Καλώς όρισες Άνοιξη!
Στης Άνοιξης την αγκαλιά!
Κάπου… στην άκρη τ’ Ουρανού
γεννήθηκε η Νεφέλη…
Πάνω σ’ Αγγελικά φτερά… ένιωθε
μόνη να πετά…
στα πάλευκα ντυμένη!
Μάτια γαλάζια φλογερά…
μπούκλες τα ξέπλεκα μαλλιά…
Με του Θεού την εντολή
κατέβηκε να δει στη Γη….
πως ερωτεύονται οι θνητοί…
απολαμβάνοντας ζωή στου Έρωτα την ηδονή!
Η Γή λουσμένη μές το Φως…
της φάνηκε μαγευτική…
κι η νύχτα η φεγγαρόλουστη της έγινε οδηγός!
Γύρισε κάμπους και βουνά…
μύρισε κρίνους… γιασεμιά…
και κουρασμένη έγειρε γλυκά να κοιμηθεί…
αναζητώντας στ’ Όνειρα της Γης να μυηθεί!
Ο Ύπνος ο Πρωτόγνωρος εκράτησε πολύ…
Και ξαφνικά… στης νύχτας τη σιωπή…
ένιωσε χάδι γήινο… σε αγκαλιά θνητή…
και ένα πύρινο φιλί… στα χείλη τα αφίλητα!
Ήταν κ αυτός του Ουρανού παιδί…
την έψαχνε και αυτός παντού στη Γή
Άργησε… μα την βρήκε!
Ήταν της Μοίρας τους γραφτό
Να ξανανέβουνε μαζί…
Στο σπίτι τους…
Σπυριδούλα Ιωαννίδου – Ρηγα