Το τραίνο του θανάτου!
Τι μέρα ξημέρωσε σήμερα… σε απόλυτη ακολουθία της τραγικής χθεσινής νύχτας!
Ένα τρένο γεμάτο νέους ανθρώπους, φοιτητές, εργαζόμενους, οικογένειες, συγκρούστηκε με εμπορική αμαξοστοιχία.
Ποια άραγε να ήταν τα τελευταία μηνύματα πριν τη σύγκρουση;
«Μαμά φθάνω σε μισή ώρα, έλα να με πάρεις απ’ τό σταθμό…»
Ποιος πηγαίνει αύριο για δουλειά… βαριέμαι…
Αύριο έχουμε εργαστήριο Φαρμακευτική Τεχνολογία θα βρεθούμε εκεί…
Αγάπη μου σ’ επιθύμησα… Δε βλέπω την ώρα να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Σκέφτηκα αυτό τριήμερο και θέλω να είμαστε πάλι μαζί…
Ποιος έκοψε το νήμα της ζωής αυτών των ανθρώπων έτσι ξαφνικά;
Ποιός έχει την ευθύνη για όλους αυτούς τους θανάτους;
Ανθρώπινο λάθος; Κακή συντήρηση των σιδηροδρόμων; Μέχρι εχθές το τραίνο ήταν το ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς… Τώρα τι έγινε;
Πόσες φορές έχω παρακαλέσει να γυρνούσε ο χρόνος πίσω. Να χρησιμοποιούσα τη μηχανή του χρόνου.
Κάποια πράγματα όμως είναι αμετάκλητα, όπως ο θάνατος…
Ώρα μηδέν… ένας εκκωφαντικός θόρυβος και φωτιά, μεγάλη φωτιά. Το τοπίο σιβυλλικό… φωνές και κλάματα ακούγονται στην εύφορη κοιλάδα των Τεμπών…
Τέτοιες σκηνές μόνο σε ταινίες αρρωστημένης φαντασίας…
Μερικές ώρες μετά, ασθενοφόρα και πυροσβεστικές κατακλύζουν τη περιοχή μήπως και καταφέρουν και απεγκλωβίσουν κάποιο ζωντανό… Μάταια. Τα δύο πρώτα βαγόνια έγιναν στάχτη!
Με το πρώτο ξημέρωμα βλέπεις ανθρώπους να τριγυρνούν στη περιοχή με μια φωτογραφία στο χέρι και με την αγωνία στα μάτια!
Μήπως την είδατε; Είναι η κόρη μου είναι φοιτήτρια στο β έτος της ιατρικής του ΑΠΘ
Όχι… εδώ κοιτάξτε είναι ο γιος μου, πήγε με τον φίλο του το Γιάννη στο καρναβάλι της Πάτρας και τώρα επιστρέφουν. Μήπως τον είδατε; Να και η φωτογραφία του φίλου του, του Γιάννη…
Δε μπορεί κάποιος, θα τους έχει δει…
Τα πτώματα ανασύρονται απανθρακωμένα, δεν μπορούν να αναγνωριστούν… Η αγωνία μεγαλώνει… Έχουμε πόλεμοοο σε… καιρό ειρήνης!
Τώρα η τελευταία πράξη παίζεται έξω από το Νοσοκομείο Λάρισας…
Έκκληση για αίμα… Έξω από το Νοσοκομείο έχουν στηθεί πρόχειρα συνεργεία αιμοληψίας.
Ένα ερώτημα ανεβαίνει στα χείλη του κόσμου!
Ποιός ευθύνεται για αυτή τη τραγωδία εν έτη 2023 που όλα είναι ψηφιακά και μπορεί να προβλεφτεί το ανθρώπινο λάθος;
Και μέσα σ’ όλο αυτό το ζοφερό τοπίο κάποιοι πολιτικοί καπηλεύονται τον ανθρώπινο πόνο εν όψει εκλογών… Χύνουν κορκοδήλια δάκρυα πάνω από τις σωρούς… Γιατί αφήσατε να συμβεί το ανεπανόρθωτο; Που είσαστε τόσο καιρό; Γιατί δεν μεριμνήσατε για τη ασφάλεια του πολίτη;
Ποιός θα παρηγορήσει αυτές τις μάνες που έχασαν τα παιδιά τους πάνω στον ανθό της ηλικίας τους, χωρίς λόγο; Απλά επειδή ήταν τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος;
Η επόμενη μέρα… Η Ελλάδα θρηνεί τα παιδιά της!
Κλαίρη Παπαντωνάκου