Eβδομαδιαία Πολιτική – Οικονομική – Ναυτιλιακή – Φιλολογική εφημερίδα στην υπηρεσία των Δήμων του Πειραιά και των νησιών

ΑΠΟΨΕΙΣ

Γ΄ ΣΤΑΣΙΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ..ΖΗΣΕ ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ, ΜΠΟΡΕΙΣ

ΤΣΑΚΑΝΙΚΑ Στο προηγούμενο φύλλο μιλήσαμε για την αμαρτία και κατά τον Απόστολον Παύλον «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος». (Προς Ρωμ. στ΄ 18-23). «Τα οψώνια, δηλαδή η πληρωμή της αμαρτίας, είναι ο πνευματικός θάνατος και εννοούμε την απομάκρυνσιν του ανθρώπου από τον Θεόν. Το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος, εν Χριστώ».

Οι Άγιοι Πατέρες διδάσκουν, ότι μετά την διάπραξιν της αμαρτίας με την ηδονή, εισήλθεν ο πνευματικός θάνατος στην ζωήν του, με την οδύνη, δηλαδή τον πόνον. Και ενώ έχομε μπροστά μας τις λαμπρές και γλυκές δωρεές του Θεού, προτιμούμε την ηδονή του κόσμου.

Η αμαρτία γίνεται ένα τείχος απροσπέλαστον και εμποδίζει την κοινωνίαν μας με τον Θεόν. Η τήρησις των εντολών του Θεού, είναι οδοδείκτης, που σώζει τον άνθρωπον εκ της δουλείας του εχθρού και  ανοίγει την θύρα της ευτυχίας, της αιωνίου ζωής.

Θα αναφέρομε μία ωραία ιστοριούλα με ένα παράδειγμα, που έχει σχέσιν με τη φύσιν.

Εγράφη από κάποιον μοναχόν, που ζούσε κοντά στην φύσιν, η οποία τον εδίδασκε, χωρίς να μιλά, τον φώτιζεν, με θείον φωτισμόν και κάθε φυσικόν φαινόμενον ήτο για αυτόν διδαχή.

Η ιστορία μας διδάσκει με ποίον ύπουλον τρόπον, η αμαρτία εισέρχεται στον άνθρωπον. Αν όμως δεν την υποδεχτεί, θα αποχωρήσει.

Αυτήν την διδακτικήν ιστοριούλα, ας την διαβάσομε προς πνευματικήν ωφέλεια ημών.

Κάποτε σε ένα δάσος, υπήρχαν πολλά δένδρα. Μία ημέρα όμως ένας μικρός σπόρος ινδοσυκιάς πλησίασε ένα φοίνικα και τον παρακάλεσε να τον φιλοξενήσει λίγο στον φλοιόν του. Ο υπερήφανος φοίνικας εδέχθη και του είπε μείνε όσο θέλεις. Ο μικρός και ταπεινός κατακτητής χάρηκε, αλλά σιγά, σιγά άρχιζε να παρουσιάζει τα ύπουλα σχέδιά του. Οι μικρές ρίζες του άρχισαν να μεγαλώνουν, να εισχωρούν μέσα στον φλοιόν του, έφτασαν μέχρι την καρδιά του. Ο φοίνικας εθύμωσε και του είπε «φύγε γιατί μεγάλωσες πολύ και δεν χωράς να μείνεις μαζί μου». Ο πονηρός σπόρος του είπε: «Δεν μπορώ, έχουμε γίνει ένα και αν προσπαθήσω να φύγω, αυτό θα σε σκοτώσει. Ο φοίνικας έσκυψε το κεφάλι του, σιγά, σιγά μαράθηκε, ξεράθηκε και έμεινε μόνη η ινδοσυκιά.

Το ίδιο κάνει και η αμαρτία, αφού προέρχεται από τον δαίμονα, είναι πιο ισχυρή και δυνατή και ο άνθρωπος με τις δικές του δυνάμεις δεν μπορεί να ελευθερωθεί. (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς).

Η διδαχή αυτής της ιστορίας: «Απρόσεχτε άνθρωπε πρόσεχε τις μικρές αμαρτίες, αν φωλιάσουν στην καρδιά σου, θα γίνουν δυνατές, θα μεγαλώσουν μέχρι να σε πνίξουν».

Ας γυρίσομεν στο επίκαιρο θέμα των Χαιρετισμών, που και αυτό έχει σχέσιν με την αμαρτίαν.

Εφτάσαμεν αισίως εις την τρίτην στάσιν των χαιρετισμών. Κάθε στάσις μας προβάλλει τρόπους για να βελτιώσομε  πνευματικά την  ζωήν μας, ώστε να πλησιάσομεν τον Θεόν, την μοναδικήν πηγή φωτισμού.

Όταν ο Θεός εδημιούργησε από αγάπη τον άνθρωπον, για να ζήσει ευτυχισμένος, δημιούργησεν τον πανέμορφον κόσμον, που μας περιβάλλει, στον οποίον επικρατεί τάξις και αρμονία. Δυστυχώς ο άνθρωπος πρόδωσε την αγάπην Του. Ο φιλάνθρωπος όμως Θεός, βλέποντας τον άνθρωπον να αμαρτάνει, δεν ήθελε να τον σώσει σαν δικαστής, ούτε να τον εγκαταλείψει, γι’ αυτό έστειλε τον μονογενή Υιόν Του, τον κοσμήτορα του κόσμου, να τον αναδημιουργήσει. Την αναδημιουργίαν του κόσμου την ψάλλομεν στον α΄ οίκον, της Γ΄ στάσεως: «Νέαν έδειξεν κτίσιν, εμφανίσας ο Κτίστης, ημίν τοις υπ’ Αυτού γενομένοις, έξ ασπόρου βλαστήσας γαστρός και φυλάξας.

Μετάφρασις: Ο Δημιουργός δημιούργησε νέαν κτίσιν και την εφανέρωσε στα πλάσματά Του. Εγεννήθην εκ Παρθένου ασπόρως και διατήρησεν την παρθενίαν Της. Και εμείς βλέποντες το θαύμα, να υμνήσομεν την Παναγίαν. «Χαίρε Εσύ, που είσαι το αμάραντο άνθος και ο στέφανος της παρθενίας».

Εις τον β΄ οίκον της ιδίας στάσεως, ψάλλομεν: «Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν  του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες, διά τούτο, ο γαρ υψηλός Θεός, εφάνη ταπεινός άνθρωπος, βουλόμενος, ελκύσαι προς το ύψος, τους αυτώ βοώντες Αλληλούϊα». Μετάφρασις «Είδαμε την παράδοξον γέννησιν του Κυρίου. Ας ανέβη η σκέψις στον ουρανόν, διότι ο υψηλός Θεός χαμήλωσε και παρουσιάσθη στην γη, ως ταπεινός άνθρωπος, για να ανεβάσει τον άνθρωπον στο ύψος του ουρανού». Αινείτε Αυτόν.

Αγαπητοί μου Αναγνώστες, απέναντι στο κακό δεν είμαστε μόνοι, έχομε τον Χριστό συμπαραστάτην, αν μας εύρεν άξιους, να μας καλέσει εις σωτηρίαν, ας Τον ακολουθήσομε. Κηρύττομεν Χριστόν, ο οποίος είναι «Θεού δύναμις και Θεού σοφία, που αναγεννά και αγιάζει». (Κορ.Α΄ 1-24).

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΉ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Μαρία Τσακανίκα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *